نابینایی  درد یا فضیلت؟


سه داستان با سه نویسنده عالی .

مترجم کتاب اسکندر آبادی نابینا هست و این خودش علتی بود برای جذابیت بیشتر کتاب .

هر داستان به بخش های متفاوت نابینایی می‌پرداخت در رساله دیدرو ، نابینایان به عنوان افرادی باهوش و ذکاوت معرفی می شوند ، دیدرو آنها رو پر از استعداد  معرفی می‌کند.
نگاه دیدرو پر از نگاه انقلابی به نابینایی است ، در جامعه ای که نابینایی عذاب قلمداد می شده است،  دیدرو این امر را محدودیت و عذاب به شمار نمی آورد و این افراد را مثل سایر افراد حتی در مواردی بالاتر از آنها می‌شمارد. 

اما داستان دوم از هوفمان واقیعت جامعه را به نابینایی نشان می دهد اینکه جامعه چگونه به نابینایان نگاه می کند .

و در آخر ژید ، ابتدا ما با چگونگی مورد استفاده قرار گرفتن توسط معلولیت هستیم حتی گاهی با اینکه ترحم بر انگیز است .

در آخر گفت و گو خود آبادی که بسیار شیرین بود.

به طور کلی این کتاب به تمامی ابعاد نابینایی نگاه کرده بود و سوالات بی شماری در ذهنم من ایجاد کرد و به من فهماند که چقدر از این دنیا نابینایان دور هستم درباره آن تفکر نکرده ام و چه دنیای جالبی دارند .
        

          دلیل اصلی خریدن این کتاب رسالۀ دیدرو بود و وقتی فهمیدم داستان هوفمان را هم دارد – که نشر برج هم چاپ کرده- خیلی خوشحال شدم. داستان‌ها را یک فرد نابینا ترجمه کرده و در پایان یک داستان مصاحبه‌ای با خود ایشان و دلیل انتخاب این آثار است. فضای هر سه داستان بسیار متفاوت است اما ویژگی بسیار جالبی دارند. نابینایی مفهومی کنایی و استعاره‌ای نیست یا قرار نیست شخصیت‌های نابینا دلی روشن و رحمان داشته باشند. در رسالۀ دیدرو از نگاه فردی بینا به مشاهدۀ نابینایی پرداخته و دیدرو دربارۀ این نوشته که چه چیزی را در مواجه با فردی نابینا دیده. مثل همیشه دقت دیدرو جالب است و شکل نگاهش به موضوع مثال‌زدنی است و البته این که در آن سال‌ها به این موضوع پرداخته. داستان هوفمان ماجرای «کوری عصاکش کوری دگر» است که نقاشی از بروگل که خب، من به شخصه بسیار دوستش دارم. خود داستان طنزی زیرپوستی و جالب دارد و خواندنش واقعاً لذت‌بخش بود و از نگاه نویسندگی آموزنده که چه طور ما و شخصیت‌ها را به بازی می‌گیرد. جاهایی من را یاد «در انتظار گودو» می‌انداخت و لحن و طنز بکت. از طرفی نگاهی واقع‌بینانه به نابینایی داشت و نابیناها مثل اینجا (ایران) خیلی اوضاع خوبی نداشتند و کسی کمک‌یارشان نبود. ماجرای آخر برای من جذاب نبود. نگاه ژید و داستانش برای من کلیشه‌ای بود. البته خیلی راحت داستان را به پایان بردم اما حسی شبیه به فیلم «بید مجنون» داشتم و این که نویسنده برای بیان حرف خودش داستان را سرهم کرده و برای دوران ما دیگر کارآیی ندارد. 
با این حال خواندنش را بسیار توصیه می‌کنم چون داستان‌های کمی هستند که به نابینایی به این شکل دقیق نگاه کنند و فکر نکنید با چیزی شبیه به «کوری» مواجه خواهید شد.