دو قرن تلاطم ، یادآور دو قرن سکوت...

اسمی که برای این کتاب انتخاب شده ، واقعا برازنده اون دوران ۲۰۰ ساله عجیب در تاریخ ایرانه. 
از سقوط صفویه تا برآمدن سردار سپه واقعا ایران در تلاطم و منجلاب عجیبی بود...
حکومت صفویه که تونسته بود ایران رو یکپارچه و منسجم بکنه و مرزها رو استحکام ببخشه و قلمروی ایران رو گسترش بده،  با سهل انگاری پادشاهان آخر این سلسله ، باعث شد مملکت دو دستی به چنگ افغانی های قندهار بیفته.

سرنوشتی عجیب و غریب...

شاه سلطان حسین به آسونی تاج رو روی سر محمود افغان گذاشت و مهری بر پایان یکی از قوی ترین سلسله های تاریخ ایران زد. 
ایران توسط افغان ها تسخیر شد . اتفاقی که باعث شد۷ سال افغان ها بر جان و مال ناموس این مملکت مسلط بشن و تا جایی که می تونند دست به  چاپیدن و کشتن و غارت بزنند.

تا اینکه نادرشاه اومد و مملکتی که هر تکه اون به دست یک عده افتاده بود رو دوباره یک دست کرد و با فتوحاتش،  ایران ساسانی رو دوباره به یادها آورد. 
اما اجل مهلتش نداد و با کشته شدنش،  یک بار دیگه ایران دچار تحولات عجیبی شد. قلمروی وسیع و گسترده افشاریه تکه تکه شد و در داخل هم از هر گوشه ای یک نفر ادعای پادشاهی می‌کرد. 
تا اینکه نوبت به کریمخان زند و سلسله خوشنام زندیه رسید. 
کریمخان زند ایران رو یک بار دیگه سر و سامون داد و به امورات مملکت رسید . ۳۰ سال به خوبی و خوشی حکومت کرد و مردم تقریبا در راحتی تمام زندگی می کردند. شاید اگر خان زند ، جانشینی برای خودش انتخاب می کرد ، مسیر تاریخ ایران هم عوض می شد. 
بعد از مرگ کریمخان ، خاندان زندیه به جای حفظ میراث کریمخان ، به جون هم افتادند و تا تونستند از همدیگه کشتن ، بدون اینکه توجهی به خان اخته قاجار داشته باشند که آروم آروم آماده می شد برای گرفتن حکومت. 
زندی ها زمانی به خودشون اومدند که حکومت از دست شون رفته بود و شد آنچه نباید می شد.

آفتاب قاجار در ایران طلوع کرد و ۱۳۷ سال بدبختی و رنج و فلاکت و عقب افتادگی  ( در دوره ای که اروپا در حال پیشرفت بود ) رو برای ایران به ارمغان آوردند.

کتاب حاضر شرح همین ۲۰۰ سال پر تلاطمه. 

کتاب با فصل عجیبی شروع میشه. داستان عشق حاکم گرگان به مادر آغا محمد خان که کپی برابر اصل کتاب خواجه تاجدار بود و اصلا مشخص نشد که چرا اول کتاب اومده.

در ادامه همین روندی که بالا توضیح دادم رو کتاب به صورت خیلی مختصر و گاهی با نقل های عجیبی از تاریخ بدون سند ارائه میده که بعضی هاش رو برای اولین بار می شنویم.
مثلا تماشای فوتبال توسط مظفرالدین شاه در اروپا که در هیچ کتابی یا از زبان هیچ مورخی تا به حال نشنیدیم.

نویسنده به شکل عجیبی از همه سلاطین حتی نادرشاه هم بد میگه و بارها شکل حکومت سلطنتی رو میکوبه. 
از خیلی از اتفاقات تاریخی چشم میپوشه اما ۲۰ صفحه در مدح امیر کبیر صحبت میکنه. 
در واقع کتاب هارمونی نداره...

این کتاب برای مرور سریع تاریخ این دوره به صورت کلی بد نیست اما به عنوان مرجع نمیتونه مورد استناد باشه و در جزئیات هم خیلی تناقض و روایت های عجیبی رو ذکر کرده.