سلام بر شهداء و صدیقین-قلم شیوای شهید اهل قلم انسان را با زوایای جنگ آشنا میکند و واقعا تاثیر خودش را بر انسان دارد.
اگر بپرسي دوكوهه كجاست چه جوابي بدهيم؟ بگويم دوكوهه پادگاني است در نزديكي انديمشك كه بسيجي‎ها را در خود جاي مي‎داد وو بعد سكوت كنيم؟ پس كاش نمي‎پرسدي كه دوكوهه كجاست چرا كه جواب گفتن به اين سوال بدين سادگي‎ها ممكن نيست. كاش تو خود در دوكوهه زيسته بودي كه ديگر نيازي به اين سوال نبود. اگر آنچنان بود، شايد تو هم امروز با ما به دوكوهه مي‎آمدي. 

با توجه به توصیف فضای دو کوهه احساس عارفانه بودن جبهه های جنگی دست می‌دهد.درود خدا بر شهیدان🙏

دوكوهه پادگاني است در نزديكي انديمشك كه سالهاي سال با شهدا زيسته است با بسيجيها و از آنها روح گرفته است روحي جاودانه.  

يك بار ديگر! سلام دوكوهه  

قطارها ديگر در دوكوهه نمي‎ايستند و بسيجيها از آن بيرون نمي‎ريزند. قطارها دوكوهه را فراموش كرده‎اند.اما شهداء انسي دارند با دوكوهه كه مپرس.  

مي‎گويي نه؟ از حوض روبروي حسينيه حاج همت بپرس كه همه شهداي دوكوهه با آب آن وضو ساخته‎اند. در حاشيه اطراف حوض تابلوهايي هست كه به ياد شهدا روييده‎اند اما الفت شهدا با اين حوض نه فكر كني كه به سبب تابلوهاست. من چه بگويم اينها سخناني نيست كه بتوان گفت. تو خودت بايد دريابي وگرنه چه جاي سخن؟  

اي دوكوهه، تو را با خدا چه عهدي بود كه از اين كرامت برخوردار شدي و خاك زمين تو سجده‎گاه ياران خميني شد؟ و حال چه مي‎كني در فراق پيشانيهايشان كه سبب متصل ارض و سماء بود و آن نجواهاي عاشقانه؟

سكوت كرده و دم برنمي‎آورد. ما كه مي‎دانيم زمان بستر جاري عشق است تا انسانها را در خود به خدا برساند و حقيقت تمامي آنچه در زمان حدوث مي‎يابد باقي است. پس از حسينية حاج همت بخواه كه مهر سكوت را از لب برگيرد و با ما سخن بگويد.


حسينيه حاج همّت قلب دوكوهه است حيات دوكوهه از اينجا آغاز مي‎شد و به همين جا باز مي‎گشت. وقتي انسان عزادار است. قلب بيش از همه در رنج است و اصلاً رنج بردن را همه وجود از قلب مي‎آموزند دوكوهه قطعه‎اي از خاك كربلا است، اما در اين ميان حسينيه را قدري ديگر است. كسي مي‎گفت: كاش حسينيه را زباني بود تا با ما بگويد از آن سري كه ميان او و كربلاست گفتم حسينيه را آن زبان هست. كو محرم اسرار؟ دوكوهه، خاك و آب و در و ديوارهايش، همة وجودش با حضور شهداء آن همه انس داشته است كه اكنون در اين روزهاي تنهايي جايي مغموم‎تر از آن نمي‎يابي. دوكوهه مغموم است و در انتظار قيامت دلش براي شهدا تنگ شده است.

عالم محضر شهداست اما كو محرمي كه اين حضور را دريابد و در برابر اين خلأ ظاهري خود را نبازد؟

زمان مي‎گذرد و مكانها خروجي شكستند اما حقايق باقي هستند. شهيد حاجي‎پور زنده است من و تو مرده‎ايم. شهدا صدق و استقامت خويش را در آن عهد ازلي كه با خدا بسته بودند اثبات كردند.

كاش ما درخيل منتظران شهادت باشيم.
        

          «گفته‌اند شرف المکان بالمکین -اعتبار مکان‌ها به انسان‌هایی است که در آنها زیسته‌اند- و چه خوب گفته‌اند. دوکوهه پادگانی است در نزدیکی اندیمشک که سال‌های سال با شهدا زیسته است، با بسیجی‌ها، و همه‌ی سرّ مطلب در همین جاست. اگر شهدا نبودند و بسیجی‌ها، آن‌چه می‌ماند پادگانی بود دَرَندشت، با زمین‌هایی آسفالته، خشک و کم دار و درخت، ساختمان‌هایی معمولی، کوتاه و بلند، و تیرک‌هایی که بر آن پرچم نصب کرده‌اند. اما دوکوهه سال‌ها با شهدا زیسته است، با بسیجی‌ها، و از آنها روح گرفته است؛ روحی جاودانه.
دوکوهه مغموم است، اما اشتباه نکنید! او جنگ را دوست ندارد، جمع باصفای بسیجی‌ها را دوست دارد، جمع شهدا را؛ آرزمند آن عرصه‌ای است که در آن کرامات باطنی انسان‌ها بُروز می‌یابند.»
        

          متن مستندهای روایت فتح...
حتما کتاب را با لحن سید مرتضی آوینی خواهید خواند...