به جرات میتونم بگم این کتاب اگه بهترین کتاب امسال نبوده، جزو پنج تا کتاب اولی بود که خوندم و واقعا ازش لذت بردم.
پروژه‌ی هیل مری داستان یه میکروبیولوژیسته که از کما بیدار میشه و میبینه توی یه سفینه‌ست و به همه جای بدنش تیوب وصله و هیچی یادش نمیاد، نه اسمش، نه شغلش و نه دلیلش برای بودن داخل سفینه.
اما کم‌کم با فلش‌بک‌هایی که از گذشته‌ش به یاد میاره هدفش از بودن روی سفینه مشخص میشه.

هدف سفینه هیل مری، یه هدف نوبله. اینکه بفهمه چه اتفاقی داره برای خورشید میفته، یه میکروب که انرژی خورشیدو میگیره و باعث شده گرما به اندازه‌ی کافی به زمین نرسه، و این میتونه عصر یخبندان بعدی رو برای زمین بوجود بیاره.

پروژه‌ی هیل مری، مبارزه و آدم بده نداره (البته جز اون میکروب انرژی‌خوار) این کتاب داستان فداکاری و رفاقته، درباره افرادی که میدونن سفرشون بدون برگشته ولی برای نجات بشریت انجامش میدن.
.
تقریبا نصف کتاب ما با شخصیت اصلی روبه‌روییم که توی سفینه تنهاست و در تلاشه تا بفهمه چه اتفاقی براش افتاده، اما آیا این باعث میشه که کتاب خسته کننده بشه؟ ابدا. ما با کاراکتری روبه‌روییم که طنز خیلی قشنگی توی افکارش هست و هر لحظه، هر ثانیه مارو بیشتر شیفته میکنه.
.
و نیمه دیگه کتاب با حضور شخصیت جدید، راکی (از حالا محبوب‌ترین شخصیته برای من) ارتباطی رو بین دو کاراکتر میبینیم که سرشار از هوش و استعداده. سرشار از یادگیری متقابل.
(ام‌بات رو توی به سوی آسمان دوست داشتید؟؟؟ عاشق راکی میشید)
.
یه نکته خیلی قوی این کتاب بخش علمی داستان بود، بطوری که همه اتفاقات و توضیحات باورپذیر بود و آدمو خسته نمیکرد، و توازنی که بین علم و تخیل ایجاد شده بود باعث میشد دوست داشته باشم ادامه بدم و سریع‌تر بفهمم چه اتفاقی در شرف وقوعه.


و انتهای ماجرا، نمیدونستم بخندم که یه داستان شیرینو خوندم،یا گریه کنم که یه داستان فوق‌العاده رو تمام کردم.