کتاب عجیب و با ارزشی بود. کتابی که اگرچه در ابتدا موضوعش کتابها بودند ولی در نهایت موضوعش زیستن بود.زندگی کردن. کاری که اغلب ما نیز اکنون نمی کنیم. عده ای از ما می دویم برای رسیدن به چیزی (البته اگر واقعا پس ذهنمان چیزی باشد!) که سعادتی برای ما ندارد.  و عده ای دیگه در پی لذت بردن هستند. لذتهای تعریف شده ، تکراری و بدون لذت واقعی...
این کتاب کتابی در مورد لذت بردن بود. آدمهایی که همه زندگی شان لذت بردن است. اما نه لذتی که باید ....
کتابی است که سالها پیش در مورد آینده نوشته شده ولی وقتی می خوانید حس می کنید که نویسنده ای با دیدن امروز ، فردای نزدیکمان را به تصویر کشیده است.
برایم سخت است از این کتاب بگویم. تنها می گویم این کتاب را حتما بخوانید، از خواندن این کتاب قطعا پشیمان نمی شوید.
        

          You know the feeling when you read a very famous book that inspired a lot of other cultural references, but you find the newer ones more mature and enjoyable? That's kinda what I felt when I was reading Fahrenheit 451. To me, this book is like the basic mathematical operations. Not impressive anymore, now that we have a lot more complex formulas at our fingertips, but still respectable work.
        

          جایی از زبان بردبری خواندم که برای نوشتن این رمان، از ماشین تایپ کرایه‌ای توی کتابخانه استفاده کرده که هر نیم‌ساعت باید یک سکه جدید بهش می‌خورانده. (یادم نیست کتاب ذن در هنر نویسندگی بود یا آخرین مصاحبه‌ها) با این حساب می‌توانم از  کات‌های سینمایی و سریع داستان بگذرم و شاید اگر ما هم مجبور بودیم همچین داستانی را توی آن شرایط بنویسیم، بهتر از این نمی‌شد.