یادداشت محمدحسین راه نورد

        یه جایی صحبت از فارنهایت 451 شد.

من منبر رو گرفتم دستم. هم ژانری بود، هم دیستوپین و هم اینکه گیمن براش مقدمه نوشته بود و مقدمه گیمن رو خوندم براشون. 

من گفتم تاحدی هم موافقم با بردبری، هم مخالفم. هم موافقم که سرگرمی‌های جدید کمتر باعث اندیشیدن می‌شن هم معتقدم تمامی این رسانه‌ها توانایی انتقال پیام رو دارند.

من قبلا هم گفتم رسانه‌ها قدیم(صدسال پیش) خیلی کمتر بودن و شاید فقط کتاب بود و حالا اوایل روزنامه...

الان کلی رسانه داریم.

و بنظر من همه‌شون می‌تونن اون محتوا رو منتقل کنند...

اما من بخوام تفسیر کنم پیام فارنهایت 451 رو

می‌گم بردبری داره می‌گه کتاب‌ها و اندیشه‌های واقعی دارن سوزونده می‌شن.

با محتوای سخیف، با اطلاعات زرد با اخبارهایی که کنترلش دست ما نیست و خیلی چیزهای دیگه دارن کاری می‌کنن اون محتوای خوب نرسه.
اون پیام خوب نرسه.

قطعا هم پشتش یه سازمان قدرتمنده، قطعا دولت‌ها یا بهتر بگم حاکمان دارن روش سرمایه‌گذاری می‌کنن تا آدم‌ها کمتر بخونن، یا اگر می‌خونن کارهای ضعیف بخونن، کارهای سخیفی بخونن که هیچ فایده‌ای نداشته باشه براشون.

وقتشون رو پای برنامه‌هایی می‌ذارن که ذره‌ای که ارزشمند نیستند و حتی توی پیشرفت خود انسان هم کمک نمی‌کنن، سرگرم‌کننده‌ان اما بیشتر مخربن. سرگرم‌کننده‌ان اما کشنده‌‌ان.

این نظر من بود درباره فارنهایت 451