قصه‌ها قلب سیاست هستند. این جمله شاید چکیده تمام آن چیزی باشد که فردریک مِیِر استاد علوم سیاسی دانشگاه دوک در این کتاب جذاب قصد بیان آن را دارد. 
کتاب به دنبال پاسخ به این سوال است که چرا انسان‌ها دست به کنش های جمعی میزنند؟ چه می‌شود که ما برخی اوقات برای تحقق منافع یا اموری غیر ملموس که لزوما برایمان نفعی شخصی نیز در در پی ندارند قیام میکنیم و دست به عملی جمعی میزنیم؟ 
نویسنده ضمن توضیح نظریه هایی همچون انتخاب عقلانی و نهادگرایی توضیح می‌دهد که هیچ کدام این نظریه‌ها توضیح کاملی به این سوال نمی‌دهند. از نظر او این روایت، تخیل و نقش قصه‌ها در سیاست است که انسان‌ها را به کنش هایی جمعی مشغول می‌سازند.
تلاش کتاب بر این است که نشان دهد قصه‌ها دارای چه کارکردهایی در سیاست هستند‌. مثلا او نشان می‌دهد که روایتگری قوه ای است که می‌تواند انسان‌ها را برای یک خیر جمعی مشترک سامان دهد به عبارت دیگر جز نیازهای اولیه انسان بقیه نیازها و دغدغه‌های انسان‌ها همگی نیاز به برساخته شدن دارند‌.
این قصه‌ها هستند که به ما ابزار شناخت جهان را می‌دهند، ما اساسا رویدادها و اتفاقات جهان را درون روایت‌ها میگذاریم و آنها را به این شکل برای خودمان معنادار می‌سازیم. قصه‌ها به تجربه‌های ما معنا می‌دهند و کمک می‌کنند تا ما خودمان را در روایت های کلان تری جای دهیم و به نوعی برای خودمان هویتی بسازیم. 
بنابراین وقتی یک سیاستمدار یا یک نویسنده بتواند روایتی خلق کند که به خصوص مبتنی بر باورهای کهن مردم آن جامعه باشد و برای مردم آشنا باشد می‌توان گفت که او قصه ای موفق برای پیشبرد اهدافش ابداع کرده است قصه ای که در درون یک روایت کلان تر است.
این قدرت روایتگری است که می‌تواند افراد را خاطر جمع کند که برای چیزی قیام کنند و خود را در درون یک کل و در کنار دیگران حس کنند.
قصه ها با به کارگیری ابزار تخیل به ما این امکان را می‌دهند که خودمان را در موقعیتهایی قرار دهیم که امکان حضور فیزیکی در آن را نداریم. ما با اینکار آن قصه را در قالب زمان حال بازتعریف می‌کنیم و به عبارتی دیگر زمان حال را به زمانی تاریخ بدل می‌سازیم. 
کتاب سرشار از ایده ها و مطالب الهام بخش برای دانشجویان علوم سیاسی، جامعه شناسی سیاسی و حتی سیاست گذاری عمومی است. وسعت دانش نویسنده کتاب، تاثیر پذیری آشکارش از پل ریکور و البته علاقه وافر او به ژانر ادبیات تخیلی و فانتزی و مثال های عینی او از سیاستمداران و قصه‌‌هایی که دنیای ما را تغییر دادند و البته ترجمه روان کتاب آن را به اثری خواندنی بدل می‌سازد. 
#روایت
#تخیل
#کنش_جمعی
        

          تمامی جنبش ها و اعتراضات نیاز به روایت دارند.
این کتاب به بررسی نیاز روایت در سیاست و چگونگی تاثیرات روایت ها بر روی هویت و فرهنگ ما و همچنین تاثیر روایت ها به تمام کنش هایی که افراد انجام میدهند، می‌پردازد. 
تاثیر روایت ها بر کنش های سیاسی و اجتماعی افراد جامعه چیست؟ 
روایت ها چگونه بر روی باور هایمان تاثیر میگذارند؟ 
روایت های چگونه هویت مارا میسازند؟
چگونه روایت می‌تواند هماهنگی و یک کنش جمعی ایجاد کند؟  
چقدر روایت ها قدرت دارند؟ 
این سوال هایست که در کتاب برایشان پاسخی وجود دارد. 
نویسنده برای فهم و درک بهتر موضوعات  از مثال های زیادی استفاده کرده است که بسیار به شما کمک میکند. 
        

          این کتاب تأثیر قصه و روایت را بر رفتارهای اجتماعی و سیاسی بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه روایت‌ها می‌توانند هویت فردی و جمعی انسان‌ها را شکل دهند و آن را هدایت کنند.

نویسنده در این کتاب تشریح می‌کند داستان‌ها و قصه‌ها چگونه و چرا می‌توانند انتخاب‌های ما را تحت تأثیر قرار دهند. از دید نویسنده، «ما» به کمک داستان به تجربه‌هایمان معنا می‌دهیم و هویت‌مان را تعریف می‌کنیم و برای رفتارها و عمل‌مان قالب و فرمی مشخص می‌سازیم. وقتی افراد حول داستان و روایتی (Narrative) کنار هم قرار می‌گیرند امکان همزادپنداری و بعد عمل مشترک حول آن معنا امکان هستی می‌یابد. قصه از دید نویسنده ابزار شناختی‌ است و انسان جهان را به واسطه قصه‌هایی که درباره‌اش می‌گویند درک می‌کند. قصه‌ها دارای توالی منسجم هستند. پی‌رنگی از رخدادها در فرمی معنادار را از آغاز تا پایان بازگو می‌کنند.

قصه نقش محرکی اثرگذار را دارد که با قراردادن رویدادها در رمزگان آشنای قصه، بر تجربه‌های افراد، نظمی معنادار ایجاد می‌کند. در قصه، احساسات هم فعال می‌شوند. به گونه‌ای که صحبت از احساسات بدون قصه دشوار و شرح روایت و داستان بدون احساسات امری نامحتمل می‌شود. درهم‌تنیدگی احساسات و شرح داستان، قصه را جاندار می‌کند و این جان‌یافتن قصه‌ خوب؛ امکان تسخیر ذهن‌ها و بدن‌ها را ایجاد می‌کند. در واقع از دید نویسنده، این مکانیسم به‌هم‌پیوسته از واقعیت بی‌بدیل قصه در زندگی ما می‌تواند به وجدمان آورد، باورهایمان را تغییر دهد و منافع‌مان را تعریف کند. منافعی غیرخودمحور که شالوده شکل‌گیری کنش جمعی می‌شوند.

از دید نویسنده قصه و روایت، نقش محوری را در بازی سیاست‌ ایفا می‌کنند و قصه‌گویی نیروی حیات‌بخش سیاست است. نویسنده می‌گوید اغلب محققان حوزه اجتماعی و سیاسی در تبیین و تحلیل کنش جمعی از مقوله کلیدی «روایت و قصه» غافل‌اند و این نادیده‌گرفتن باعث می‌شود سرنخ‌های مهم برای توصیف و تحلیل چگونگی و چرایی رفتار مردم حول یک کنش جمعی از دست برود و تحلیلی ناقص ارائه شود. قصه‌ها از دید نویسنده تنها پوسته سیاست نیستند بلکه قلب سیاست‌اند.