کتاب "تکرار یک تنهایی" جستارهایی از حیات شهید سیدمرتضی آوینی است در جهت شناخت بخشی از شخصیت بزرگوارش. متن‌هایی از زبان‌ دوستان، همکاران و «سید شهیدان اهل قلم». جستار "من از یک راه طی شده حرف می‌زنم" بسیار دلنشین است.
کامرانِ خوش‌سیما، شیک‌پوش، مغرور و مدِروزِ قبل از انقلاب، گاه شعر می‌گفت و کارهای اخوان‌ثالث، فرخزاد و شاملو را دنبال می‌کرد. به شب شعر و گالری نقاشی می‌رفت‌. موسیقی کلاسیک گوش می‌داد و آخرین صفحات جاز و پاپ را می‌شناخت. از زیروبم استایل روشنفکری خبر داشت و همهٔ این راه را طی کرده بود.
او انگار خودش را در انقلاب پیدا کرد. قبل از انقلاب جهت‌گیری سیاسی نداشت اما همیشه رگه‌های معنوی داشت. هنرمند روشنفکر با گرایشات کاملاً غربی، در اثر رویارویی با اندیشهٔ انقلاب تبدیل شد به انسانی روشن و عمیق با گرایشات فوق‌العاده دینی. 
در نوشتن ید طولایی داشت و نوشته‌هایش تأثیرگذار بود. در کنارش به مستندسازی روی آورد. برای نماها و راش فیلم، مدام یادداشت برمی‌داشت.
با شروع تغییرات، از خودی و غیرخودی آزار می‌دید. اما صداقت و ادب در کار و رفتارش را حفظ کرد. باهوش، جرأتمند، پرکار و فعال بود. روزی ۱۸ ساعت برای خدا کار می‌کرد و درقبالش حقوق و مزدی نمی‌خواست. شب‌بیداری می‌کرد و نماز شب می‌خواند. کاریزمایی داشت که بهش ابعادی جذاب می‌داد و همه را جذب خود می‌کرد.
        

          این شخصیت بی بدیل همه اش برایم الهام بخش و جذاب است؛ راست گفته شده که: بی شک آوینی را میتوان یکی از معجزه های انقلاب اسلامی دانست...
        

          اطلاعات خیلی جالبی داره این کتاب!

        

          سعی کردم که خودم را از میان بردارم تا هر چه هست خدا باشد و خدا را شکر بر این تصمیم وفادار مانده ام. البته آنچه که انسان می نویسد همیشه تراوشات درونی خود اوست. همه ی هنر ها اینچنین اند. کسی هم که فیلم می سازد اثرش تراوشات درونی خود اوست. اما اگر انسان خود را در خدا فانی کند آن گه این خداست که در آثار ما جلوه گر می شود. حقیر چنین ادعایی ندارم اما سعی ام بر این بوده است.

نثر کتاب قوی نبود. فقط به یک سری خاطرات کوتاه پرداخته شده بود. برای شناخت شهید آوینی قطعا باید کتاب های بیشتری از ایشان خواند.
        

          این کتاب یک صفحه در میان عکس داشت، عکس های نادر و کمیابی هم داشت. داستان یکپارچه نبود ولی همینکه بخشی از کتاب از زبان خود شهید بود خوبه.