ترومن کاپوتی استاد بی بروبرگرد داستان نویسی در همان سنتی بود که پیشگامانش چخوف و همینگوی بودند. جایی از زندگی فکر کرد دیگر دلیلی ندارد قصه بسازد، خود زندگی پر داستان هایی جذاب و بکر است که فقط باسد درست تعریف شان کنی تا به جان خواننده بنشینند و اثری ماندگار بر ذهنش بگذارند. این شد که شروع کرد به نوشتن از قصه های واقعی آدم های دیگر، روایت ماجراهای شگفت زندگی غریبه هایی که به نظرش یکه می آمدند. چند سالی بعدترش حتا گامی پیش تر رفت و به این نتیجه رسید که اگر خودش را بهتر از همه می شناسد، چرا اصلا بالا و پایین های زندگی خودش و دوربری هایش را ننویسد. سال های آخر عمرش یکسر به همین کار گذشت و حاصلش شد داستان های این مجموعه، روایت های پرکشش و ماهرانه ی برخوردها و معاشرت هایش با کسانی که زندگی معمول و متعارفی تجربه نکرده اند، و مهم تر، روایت هایی از عمر خودش که یکی از غریب ترین و غنی ترین زندگی ها را داشت.