بدک نبود، همچینم طنز روده‌برکن نبود بعضیاش خیلی پررنگ انتقادی بودن ولی در کل از مدافتاده
        

          کتاب خنده آور نیست. طنز است اما طنز تلخی دارد. این به آن معنا نیست که کتاب بدیست و ارزش خواندن ندارد. حتی گاهی آدم را به واکنش بیرونی وامی‌دارد. (منظور از واکنش بیرونی این است که فرد بگوید آخ، یا آه بکشد یا بخندد یا حتی اشکش در بیاید نه اینکه فقط غلیان احساسات در ذهنش صورت بگیرد) داستان اول و آخرش قشنگ نیستند اما بقیه بهتر بودند. اگر‌ من بودم داستان های اول و آخر را (که اسم کتاب از یکی از آنها گرفته شده) حذف میکردم. 

ابراهیم نبوی الان فوت شده. آدمی بود که در زمانه ی ما نویسنده شده، طنز نوشت، مبارزه کرد، معروف شد، مهاجرت کرد، باز نویسندگی کرد و و نا به هنگام فوت شد. نمونه ای از چرخ روزگار در برابر ما. روزگاری که ما را درون خودش می‌کشد و محومان میکند. آقای نبوی رفته است. هم خودش هم قلمش. دیگر شاید آن طرز نگاه و مبارزه و آن نوشته ها در این روزگار آن شادابی را نداشته باشد. مثل خود مایی که یک زمانی مشتاقانه طنز نبویها را دنبال میکردیم. خداحافظ آقای نبوی. 
        

          شاید برای زمان خودش و با توجه به شرایط اجتماعی آن دوره، طنز محسوب می‌شده ولی هیچکدام از داستان‌ها، نه تنها لبخندی بر لب نیاوردند که ذهن هم لبخندی نزد.