یکی ان بالا هست که شما را دوست دارد، میگویند عزیزترین ها بیشتر رنج میکشند!

اگر میتوانستی بروی در دل مردم، میفهمیدی که هیچ کس به ارزوی خود نرسیده است. همه گم کرده ای داشته اند، و گرنه این همه اه و ناله نمیکرده اند و با شعرشان دل ادم را به اتش نمیکشدند. این هم جزئی از سرنوشت است. باید تحمل کنی. همه در دلشان میگویند، چون میگذرد غم نیست.

ادم خودش، خودش را چشم میزند. حتما چشم زخم لازم نیست که از کسی دیگر به ادم برسد. این که بگویی چه بر و بالایی دارم. یا چه میدانم. بگویی الان یک سالی میشود سرما نخورده ام. مطمئن باش به دو روز نمیکشی و دراز به دراز در رختخواب می افتی و طبیب هر چه جوشانده و نجوشانده است به نافت میبندد!

اگر کسی بتواند وجود کسی را به آتش بکشد، خب گناه کرده است دیگر.