《هیوا بلند شو....بلند شو! فریب تردید را نخور، خورشید دروغ نیست، راست است، واقعیتی روشن و آشکار است.》 《تو که هستی؟》 《من دختر خورشیدم.》

نا امیدی چنگال های بلند و ترسناکش را به او نشان داد. هیوا گفت:《از من چه میخواهی؟》 《دلت را میخواهم، دلت...》

هیوا جلوی پای دختر خورشید بر زمین افتاد. چشمانش را بست و خورشید...خورشید...خورشید با هزاران پرتو نورانی و درخشان از عمق زخم های قلبش طلوع و دنیا را روشن کرد.

عشق مرده بود. عشق که بمیرد، دل هم میمیرد، دوست داشتن هم می‌میرد.