هر ماجرا فقط یکبار اتفاق می‌افتد اما در اکثر اوقات بیش از یک راوی خواهد داشت. راویانی که هرکدام ماجرا را از زاویه‌ دید خود تعریف خواهند کرد و ماجرایی که در کشاکش روایت‌های گوناگون، هربار شکل و شمایل جدیدی به خود می‌گیرد. گاه دو روایت مکمل یکدیگر می‌شوند و از زوایایی جدید پرده برمی‌دارند و گاه روایات در تضاد هم درآمده و هر یک، دیگری را تضعیف می‌کند.
اینها را گفتم تا بگویم کیم مونسو در گوادالاخارا، از این قاعده ایده می‌گیرد و داستان‌هایی خلق می‌کند که شاید برای اکثر ما تکراری باشند، اما روایتی جدید، از زاویه‌ای نو دارند که شاید تاکنون از چشم خیلی‌ها پنهان بوده. 
مثلا داستان تروا و اسب چوبی را بیاد بیاورید. همه‌ی ما ده‌ها بار داستانش را شنیده یا حداقل فیلمش را دیده‌ایم و صفر تا صد ماجرا را فوت آبیم. کیم مونسو اما در یکی از داستان‌های این مجموعه، روایت را از زاویه‌ دید یکی از سربازان داخل اسب چوبی بیان می‌کند. زاویه‌ای جدید از ماجرا که شاید خیلی از ما تا به‌حال به آن فکر هم نکرده.
یا مثلا ماجرای ویلیام تل افسانه‌ای و شلیک قهرمانانه‌ به سیب روی سر پسرش در میدان شهر. مونسو اینبار ماجرا را برایمان از زاویه‌ دید پسر ویلیام به روایت می‌نشیند و این سوال را در ذهن‌ها می‌کارد که آیا از زاویه دید پسر، این ماجرا هنوز هم روایت یک قهرمانی و سلحشوری‌ست؟!

این ایده، تنها ایده‌ی مونسو برای داستان‌های این مجموعه نیست. گوادالاخارا کتابیست پر از داستان‌های شگفت با ایده‌هایی نو که با شیطنت‌های نویسنده‌ی حرفه‌ایش گاه پا را از مرز رئالیسم هم فراتر گذاشته و گاه میان واقع‌گرایی، خواننده را در عمق پیچیدگی کشمکش‌های درونی شخصیت‌ها غرق می‌کند...
.
        

          داستان اول را دوست داشتم. چون ایده‌ی قشنگی داشت. پایان به نسبت قشنگ‌تر. داستان‌های بعدی چندان جذبم نکردند. به جز داستان کوتاه نویسنده‌ای که هر داستانی که می‌نوشت، به واقعیت تبدیل می‌شد. کتاب را به امید کشف یک نویسنده جدید و خوب برداشتم. چندان موفق نبودم.
        

          ۱۲۶ صفحه در ۳ ساعت و ۴۰ دقیقه.
‌
«گوادالاخارا» شامل پنج بخش است. بیش‌تر داستان‌های «گوادالاخارا» در مجموعه‌هایی با مضمون‌های کلی دسته‌بندی شده‌اند، اما «زندگی خانوادگی» به‌تنهایی این مجموعه را آغاز می‌کند. کنکاش زیرکانه‌اش در رمز و رازهای اسطوره‌شناسی خانوادگی لحن کلی کتاب را شکل می‌دهد و یادآور این نکته است که ما از کودکی، خوانندگانی هستیم که مأمور کشف جهانی شده‌ایم که مدام می‌خواهد ما را شگفت‌زده و گیج کند. درون‌مایه‌های «زندگی خانوادگی» نقطه‌ی آغازی برای نخستین مجموعه‌ی داستان‌ها فراهم می‌کنند.
‌
چهار داستان بعدی (پشت دروازه‌های تروا، آزادی‌های سوئیسی، گرگور و تشنه و گشنه‌ی عدالت) با بهره‌گیری از قدرت و تغییرپذیری اسطوره‌ها، چهار روایت مشهور را با جسارت بازسازی می‌کنند (ایلیاد، مسخ کافکا، و افسانه‌های ویلیام تل و رابین هود). «مونسو» شخصیت‌های آشنا را به مسیرهایی کاملن تازه می‌کشاند که نتیجه طعنه‌آمیز، هوشمندانه و ساختارشکن است. این‌ها داستان‌هایی زنده، خلاقانه و جسور در بازتملک روایت‌ها هستند.
‌
علاقه‌ی عمیق «مونسو» به انعطاف‌پذیری و ذهنی‌بودن روایت در مجموعه‌ی دوم داستان‌ها (روزی مثل روزهای دیگر، چه کوتاه است زندگی، قدرت کلمات، ادبیات و تب) بیش‌تر نمایان می‌شود. این داستان‌های ساده، مستقیمن ویترین قدرت داستان‌گویی‌اند. پیش‌بینی‌ها و پیش‌گویی‌هایی که در داستان‌های او وجود دارند رمزآلودند؛ آن‌ها قدرتمندند، اما نباید بهشان اعتماد کرد.
‌
در کنار «زندگی خانوادگی»، تنها داستان مستقل دیگر این مجموعه «نیروی مایل به مرکز» نام دارد. این داستان با شخصیتی آغاز می‌شود که هر بار که تلاش می‌کند از در ورودی خانه‌اش بیرون برود، نیرویی اسرارآمیز او را به داخل می‌کشد. در گردبادی رو به گسترش از سردرگمی، راه‌های جدیدی برای فرار می‌سازد، اما افراد بیش‌تری—از جمله یک گروه کامل آتش‌نشان—نیز به درون این گرداب غیرمنطقی کشیده می‌شوند. «نیروی مایل به مرکز» یکی از طولانی‌ترین داستان‌های «گوادالاخارا»ست، و «مونسو» این آشفتگی فزاینده را با مهارت هدایت می‌کند. اگر عنصری باشد که تمام داستان‌های «گوادالاخارا» را متحد کند، آن تعادلی‌ست که هر کدام با وجود بی‌نظمی فزاینده، در نهایت به آن می‌رسند. حتی وقتی شخصیت‌هایی مانند آن دانشجوی کوشا یا آن کاندیدای انتخاباتی و یا آن بازیگر تئاتری که دچار بی‌حوصلگی شده‌اند در داستان «استراتژی‌ها» علیه جهان‌شان شورش می‌کنند، این کار را آرام و آگاهانه انجام می‌دهند.
‌
به‌درستی، «مونسو» استاد پایان‌های باز است شخصیت‌هایش اغلب در آستانه‌ی تحول یا تکرار اشتباهات قبلی‌شان معلق می‌مانند. «کتاب‌ها»، داستان پایانی «گوادالاخارا»، درباره‌ی خواننده‌ای پرشور است که ترس از ناامیدی مانع می‌شود که هیچ کتابی را تا صفحه‌ی آخر بخواند و «مونسو» این تعهد به ناتمام ماندن را به‌عنوان نوعی فلسفه‌ی ادبی ترسیم میکند..