همیشه برام جذاب بوده خوندن بازخوانی‌های شاهنامه (و کلا هر اسطوره‌ای) و تا حالا کم هم نخوندم و منی که اینقدر طرفدار این نوع از آثار هستم رو خیلی سخته که راضی نکنی و این کار چرمشیر متاسفانه خیلی رضایت بخش نبود.
اقتباس از شاهنامه به این شکل انگار چیزی کم داشت. شاید به اندازه کافی نتونسته بود شاهنامه بودنش رو نشون بده. اصراری اصلا ندارم من که داستان بخواد وفادار باشه. اصلا وفاداری برای من مساله‌ای نیست. اما انگار نمایش تبدیل شده بود به یه اثر کاملا جدید با ارجاعات خیلی محدود به شاهنامه.
موقع خوندن اثر ولی چیزی که خیلی توجهم رو جلب می‌کرد، شرح صحنه‌ها و فرم و جزئیات روی صحنه بود. برام خیلی سوال شد که چطور این نمایش روی صحنه رفته و توی حفظ فرم موفق بودن. پیچیدگی‌های هر بخش برای اجرا کردن خیلی زیاد بود و تونست منو اینطور درگیر بکنه.
        

          مزخرف ترین نمایشنامه ای بود میشد خوند.
خب اینم از امتیازات درهم خوندن نمایشنامه هاس. هرچی رقص مادیان رو دوست داشتم، این کتاب منزجرم کرد.
همه چیز باسمه ای، نچسب، سطحی، بدون مطالعه.
کار سفارشی همین میشه دیگه.