«دنی دیدرو» متولد 5 اکتبر 1713 در شهر لانگر فرانسه، فیلسوف، رمان نویس، نمایشنامه نویس، نظریه پرداز، دانشنامه نویس _سردبیر و مسئول گروه تدوین کننده دانشنامه یا «فرهنگ ِمستدل دانش، هنر و پیشه ها» با همکاری بزرگانی همچون «ژان ژاک روسو» و «ولتر» _ یکی از متفکران بزرگ و تاثیرگذار قرن هجدهم میلادی است. او چنان مُهر خود را بر شیوه? اندیشه و تفکر کوبید که او را یکی از فیلسوفان روشنگر عصر روشنگری می دانند. بدیهی است که هر یک از متفکران این دوره، در تدوین، استحکام و درخشش علم، صنعت و هنر نقشِ به سزایی دارند. همکاری و همفکریِ آن ها _که نتیجه ? مراودت، بحث ها، نقد و جدال و بررسی های بی شماری است _ به خروج اروپا از عقاید قرون ِ وسطایی و ایجاد تحولی شگرف در پیشرفت جامعه بشری منجر شد. از آثار او می توان به «ژاک قضاوقدری و اربابش»، «برادرزاده رامو»، «نامه ای درباره? نابینایان برای استفاده? آنان که می بینند»، «نامه ای درباره? کرولال ها برای استفاده? آنان که می شنوند و حرف می زنند» و «گفتاری پیرامون ادبیات دراماتیک» اشاره کرد.از مقدمه? «پرویز احمدی نژاد» مترجم کتاب:برای درام مدنظر دیدرو، تماشاگران منتخب، طبقه مرفه و جامعه بورژوایی و افراد فرهیخته کافی نبود. او میخواست طیف وسیعی از طبقات مختلف مردم را به تئاتر بکشاند و برای این منظور، قصد داشت موقعیت های گوناگون اجتماع و روابط خانوادگی را وارد موضوع های درام اخلاقی کند؛ موضوعاتی مانند ازدواج، شرافت، ثروت، شایستگی، حقیقت، خودکشی، متانت و.. او از فضای کوچک و محدود صحنه دو سالن تئاتر موجود در پاریس انتقاد می کرد و برای حرکت و بازی واقعی بازیگران، به منظور ایجاد صحنه های گوناگون و ساختن «تابلو»های وسیع، به فضای صحنه ای گسترده ای احتیاج داشت تا صحنه های نمایش بسیار واقعی تر به نظر برسند. درضمن، صحنه درام باید امکان نمایش هم زمانِ مکان های مختلف را داشته باشد.