صهیونیست‌ها، از همان شروع نهضت خود، بر این باور بودند که اگر بخواهند به هدفشان در تأسیس کشور یهودی در سرزمینی که ساکنانش غیریهودی هستند برسند، باید پشتیبانی یکی از «قدرت‌های بزرگ جهانی» را داشته باشند. آن‌ها ابتدا به سراغ امپراتوری عثمانی که فلسطین را تحت کنترل خود داشت رفتند که با درخواست آن‌ها مخالفت شد (درعوض به آن‌ها گفته شده بود که یهودیان می‌توانند در سایر نقاط امپراتوری عثمانی ساکن شوند و شهروند ترک به حساب آیند). سپس به بریتانیا رو آوردند که درابتدا استقبال چندانی از آنان نشد. کارشناسان بریتانیایی سرشناس در حوزۀ خاورمیانه همچون گِرِتْرود بِل خاطرنشان می‌کردند که فلسطین سرزمینی عربی است و بیت‌المقدس برای هر سه دین یکتاپرست مکانی مقدس به شمار می‌رود.
وزیر امور خارجۀ بعدی بریتانیا، لرد جورج کِرزن، نیز اظهار کرده بود هم‌اینک حدود نیم میلیون عرب در فلسطین زندگی می‌کنند که «نه حاضرند زمین‌هایشان را مهاجران یهودی غصب کنند و نه دوست دارند به پادوها و نوکران آن‌ها بدل شوند».
با این حال، با کشیده شدن بریتانیا به ورطۀ جنگ جهانی اول، به ویژه سال مصیبت‌بار ۱۹۱۶ برای متفقین که طی آن تنها در یک روز بیش از شصت هزار بریتانیایی کشته و زخمی شدند، صهیونیست‌ها برگ برندۀ خود را رو کردند. رهبران صهیونیست، که پیش از این دستاویزشان توجیهات مذهبی و آرمان‌گرایانه بود، هم‌اینک می‌توانستند یک مشوق اثربخش به کارزار خود اضافه کنند: آن‌ها به دولت بریتانیا اعلام کردند که اگر بریتانیا قول دهد در آینده از ایجاد یک سرپناه یهودی در خاک فلسطین حمایت کند، آن‌ها به ایالات متحده فشار خواهند آورد تا در حمایت از بریتانیا وارد جنگ شود.