در کتاب بالون‌ها نویسنده سعی کرده در مسیر خلاق و متفاوتی چالش‌های والد مستبد و سختگیر را روی فرزند و مادر خانواده به تصوری بکشد که حاصل آن یک رمان خطی ساده از کار درآمده. حضور شخص سوم به عنوان معلم سرخانه و گنجاندن عنوان‌های مختلف کتاب‌های معروف و بحث‌های کوتاه بین شاگرد و معلم سرخانه هم نتوانسته جذابیت چندانی به داستان اضافه کند. ولی از خواندنش هم پشیمان نیستم.
        

          میشه گفت سطحی ترین کتابی بوده که مطالعه کردم.
نه محتوای خاصی داشت
نه خط داستانی گیرا و خاص 
و چند تا کتاب هم مابین مفتضحاتی که نوشته بود معرفی کرده بود که بازهم تاثیری نداشت.
همون اول هم که شروع به مطالعه کردم توقع خوندن یه شاهکار رو نداشتم ولی این واقعا...
درکنار همه اینها باید اضافه کنم که ترجمه هم به شدت افتضاح بود. سبک خیلی قدیمی ای داشت 
برای مثال در مکالمات بین دو تا دوست عادی you رو شما ترجمه کرده بود! و جوری بود انگار دو تا مقام عالی رتبه باهم صحبت میکنن!
از طرفی از قدیمی ترین کلمات استفاده شده بود 
و درکل ترجمه ، سخت و قدیمی بود.
        

          برداشت من اینه:
آملی نوتوم دو تا شخصیت نفرت انگیز خلق کرده
و باهاشون قدم به قدم و جمله به جمله جلو اومده تا جایی که نتونسته مخلوقاتش رو تحمل کنه! برای همین شخصیت هایی که خلق کرد به ناگهانی ترین شکل ممکن مجازات کرد و تقاص گرفت ازشون ..و تقاص یه نویسنده از داستانش خواندنی بود!

پ،ن: اگر آثار مطرح شده توی کتاب رو خوانده‌بودم احتمالا از این‌ آشنایی لذت می بردم. اما من زبان‌شناس نیستم و جنس دبیرستانم هم با دانش آموز قصه فرق می کند. بهرحال آن کشف و شهودی که در کتابخوانی داشتند ، زیبا و ملموس بود.

راستی!چقدر از آن استاد بدم آمد. مردکِ ضعیفِ حمایتگرِ قلابی! اگر داستان ادامه داشت و‌جلد دوم داشت به حرفم می رسیدم :]
✨️