«فریدا می‌نویسد: «همه چیز موجود است و تنها قانونی که ما را به حرکت وامی‌دارد، زندگی است. هیچ‌کس متمایز از دیگری نیست. هیچ‌کس تنها برای خود مبارزه نمی‌کند. همه چیز، همه چیز است و در عین حال یکی است. ترس و درد و لذت و مرگ چیزی بیش از بخشی از وجود ما نیستند.»
فریدا سورئالیست نبود، زیرا از جدا کردن واقعیت از خیال سر باز می‌زد. او مرز جهان درون و بیرون، مرز بین روح و بدن، آنچه رخ می‌دهد و آنچه احساس می‌شود را از میان برمی‌دارد. قدرت خلاقه فریدا همیشه با تخیلِ ترس، امید به سخره گرفتن زندگی‌اش و با نوعی تلخی طنزگونه در داستان‌هایی که پیامش درون آن‌هاست، نمودار می‌شود. او می‌گذارد تا ما در فرآیند موقعیت‌های متفاوت علت و معلولی شریک شویم. او در خودپرتره‌هایش دیدگاه جدیدی از این دگردیسی را به ما نشان می‌دهد، اینکه هیچ کدام از تصاویرش با دیگری همسان نیست. فریدا به این دلیل موفق است که قادر به نشان دادن چیزی است که معمولاً نمی‌توان نشانش داد. او این کار را با قدرت تصویرگری‌اش انجام می‌دهد و این تنها دلیل یکتاییِ اوست.»
        

          فریدا کالو نقاش مکزیکی است که بسیاری از آثارش را می‌توان در سورئالیسم بررسی کرد. اما خودش کنایه آمیز در این‌باره می‌گوید: "من سورئالیست نیستم. این درست نیست، من هرگز رویاها را نقاشی نکردم. آنچه که من نقاشی کرده‌ام واقعیت خودم است."
فریدا همسر نقاش مشهور مکزیکی دیگو ریورا است. رابطه این زوج به همراه وضع جسمانی فریدا که در اثر تصادفی سهمگین گریبانش را گرفت، رنج‌های بسیاری را به این نقاش تحمیل کرد. رنج‌هایی که او را محکوم به خلق آثارش می‌کرد. نقاشی‌هایی زنانه و شدیدا بی‌رحم. ریورا درباره او می‌گوید: "او اولین زن در تاریخ هنر است که با صراحت، بی‌رحمی و بدون ملاحظه به موضوعاتی می‌پردازد که تنها زنان با آن‌ها برخورد می‌کنند."
"نقاشی و زندگی فریدا" از مجموعه هنرمندان در جیب است. کتاب کوچکی که می‌توانید در آن بخشی از زندگی شخصی و کاری فریدا را مطالعه کنید و همینطور تعدادی از تابلوهایش را تماشا کنید.
        

          در زادروز فریدا کالو خریده و خوانده شد
یک ساعته شیرازه کتاب از هم پاشید. شاید هم عمدا شیرازه را شل و ول ساخته بودند که مخاطب مجبور بشود نقاشی ها را جدا کند بزند به در و دیوار