به قولی میشه اینجوری گفت که موسیقی یه «چگونه‌ای»‌‍ه، نه یه «چه‌ای»‍ه. یعنی وقتی میگی ویولنسل، نمیشه تو تعریفش گفت سازی است که ...، باید نشونش بدی بگی ایناهاش به این میگن ویولنسل. تازه بعدش تعریف میتونه شکل بگیره. یا نت زیر و بم رو آدم باید بشنوه تا بفهمه، نه اینکه نت بم: نتی است که در فراکانس فلان ...!
این کتابم به عنوان یه متن آموزشی‌ که با استاد خونده و تدریس بشه چیز خوبیه ولی برای تنها خوندن نه اون قسمتای اول کتاب به کار آدم میاد نه قسمتای دومش.
به شخصه هیچ استفاده‌ای نکردم.
        

          برای منی که هیچی از موسیقی کلاسیک نمیدونستم خوب بود، تونستم ارتباط بگیرم و وارد دنیای موسیقی کلاسیک بشم.
        

          کتاب خواندن احتمالاً بهترین مسیر برای آشنایی با موسیقی و حتی مطالعه درباره‌ش نیست. مسیر بهتر گوش کردن است و تمرین کردن. شاید به همین خاطر من هنوز کتابی پیدا نکرده‌ام که واقعاً مسیر لذت بردن از موسیقی را هموار کند. البته این را نباید به حساب محتوای کتاب‌ها و نویسنده‌های‌شان گذشت و مسئله کیفیت چیزی‌ست که موضوع این کتاب‌هاست.
این کتاب و کتاب‌های مشابه حتما می‌تواند مثل نقشه‌ی گنج عمل کند. یعنی راه و چاه دست‌یابی به نمونه‌های درخشان و اصیل موسیقی را نشان بدهد؛ در این مورد موسیقی کلاسیک. و ادامه‌ی ماجرا دیگر لذت بردن از گنج‌هایی‌ست که پیدای‌شان کرده‌ایم.
علاوه بر این، کمک می‌کند زبان ما به گفتگو درباره‌ی موسیقی باز شود، چه این‌که جامعه‌ی موسیقی هم اصطلاحات و واژگان خودش را برای توصیف و تحلیل دارد.
ترجمه سالم و سرجای خودش است و اصراری به برگرداندن واژگان در همه‌ی موارد ندارد و این خروجی را به متنی منفصل از گفتگوهای واقعی موسیقایی تبدیل نکرده است که جای شکرش باقی‌ست.