{نویسنده شخصی است با دو «من» که یک «من»اش مثل بقیه استراحت می‌کند و احتمالاً از تعطیلی اش لذت می‌برد، اما «من» دومش با تفریح بیگانه و دائم مشغول نوشتن است یا به آن فکر می‌کند و در تدارک اثر جدید است. }


کتاب را به پیشنهاد امیرمحمد رضایی عزیز خریدم و خواندم. مجموعه‌ای است از مواجهات نویسندگان مطرح با سفر. تقارن و هم‌نشینی سفر و نوشتن، موضوع جالبی برای مطالعه است. خاصه برای نویسندگان و اهالی نوشتن. نگاه احمد اخوت به فرایند نوشتن هم به خودی خود، ارزش این کتاب را دوچندان می‌کند. چرا امتیاز کامل به کتاب ندادم، به خاطر شلختگی متن‌ها در کنار همدیگر. من همبستگی معنایی بیشتری را طالب بودم.
        

          کتاب جویس در تعطیلات شامل ١٩ جستار، ٧ ترجمه و ١٢ تألیف، است. این جستار‌ها بر محور یکی از مقاله‌ها نوشته شده است و درباره‌ی کاروبار نویسندگان در ایام تعطیلات است. یعنی نویسندگان در تعطیلات چه می‌کنند، می‌نویسند یا نه. اصلا در ایام تفریح و تعطیل باید نوشت و نوشتن تعطیل بردار است یا نه. اولین بخش کتاب به سفر جویس به دانمارک اشاره دارد و از تاثیر سفر در نوشته‌های جویس می‌گوید.
در بخشی از کتاب آمده: "نویسنده موجودی است با دو «من» که یک «من»اش مثل بقیه استراحت می‌کند و احتمالا از تعطیلی‌اش لذت می‌برد. اما من دومش با تفریح بیگانه و دائم مشغول نوشتن است، یا به آن فکر می‌کند و در تدارک اثر جدیدش است. او نویسنده است و ذاتش در نوشتن خلاصه می‌شود، همانطور که لوئی شانزدهم شاه بود و سرشتش این بود."
 از آن‌ کتاب‌هایی‌ست که باید مزه مزه‌اش کنی و اگر چند بار هم بخوانی، از لذتش کم نخواهد شد.
دلم نمی‌آید شعر آخر کتاب که از زبان بودلر است را اینجا ننویسم:
" ارابه‌ی مرا با خود ببر،
ببر مرا با خود از این مکان
به دور‌ها و دور‌ها
اینجا گِل زمین از اشک ماست."