راستش من معمولاً اهل کتاب‌های کلاسیک نیستم. همیشه فکر می‌کردم خیلی طولانی‌ان، پر از اسم‌های عجیب و اتفاقات تاریخی که برام جذاب نیست. ولی سه تفنگدار یه‌جورایی فرق داشت. داستانش اون‌قدر طولانی نبود که خسته‌کننده بشه، و ریتمش هم خوب بود—نه کند، نه شلوغ.

ماجراهای دارتانیان و اون سه تفنگدار معروف، آتوس، پورتوس و آرامیس، یه حس رفاقت و ماجراجویی داشت که آدمو با خودش می‌برد. نه اینکه خیلی احساسی یا پیچیده باشه، ولی یه‌جور سرگرمی کلاسیک بود که برام قابل تحمل شد، حتی خوشایند.

بعضی جاها یه‌کم فضای قدیمی و رسمی داشت، ولی چون داستانش پر از حرکت و اتفاق بود، اون حس سنگینی کلاسیک بودن کمتر اذیتم کرد. در کل، برای کسی مثل من که زیاد سمت کلاسیک‌ها نمی‌ره، این یکی تجربه‌ی بدی نبود