اثر پربار است و حاوی نکات آموزنده در ابعاد فردی، اجتماعی و آکادمیک.ترجمه هم عالی بنظر می‌رسد اما برغم آموزنده بودن، فرض نویسنده اینست که اندیشه اندیشمندی را باید پذیرفت که زندگی پیامبرانه‌ای داشته باشد. شخصاً نمی‌دانم اساس تفکر نویسنده به کدامین نحله بازمی‌گردد اما بعنوان کسی که کانت را می‌پرستد، ادعا می‌کنم جایی که کانت مسیر را اشتباه رفته و به آن مسئله‌ای که خود گفته وفادار نبوده، مستند به عقل می‌توانم فعل کانت را نقد، نقض و از آن احتراز  کنم. اگر بنای حذف افراد مستند به آنچه نوشته‌اند را بگذاریم، با میمون‌ها یکی می‌شویم. هایدگر را بخوانید، کانت و امام محمد غزالی نیز. قرار نیست گرته اندیشه کسی را بردارید، مطالعه سر را به‌زیر می‌کند و اندیشیدن را به شما می‌آموزد. حقیر،  امروز بسختی می‌توانم مستند به «وصف حیوانی بود بر زن فزون / دفتر پنجم مثنوی،» مولوی را زن‌ستیز و النتیجه مردود اعلام کنم. بااینکه ادله نویسنده محترم در تبیین تداوم حیات سامی‌ستیزی پساهیتلری متقن است، این اتقان دلیلی‌بر مطالعه نکردن یا حذف یک اسکالر، بشیوه‌ای که در کنسل کالچر غربی می‌بینیم، چون اشمیت یا فرگه نبوده، به عقیده حقیر، کودکانه است. از مسائل اندیشه‌ورزی که گذر کنیم، برخی استدلال‌های فرعی نیز بطورکلی صحیح نیستند. برای مثال، بااینکه این مثال از خود نویسنده نیست اما نویسنده در مقام تأیید منطوق خود از آن بهره می‌برد، اصح نیست که لایبنیتس را شروع تحدید قدرت الهی و گذار از اشعری‌مسلکی بدانیم چراکه مسیحیان متقدم (احتمالاً قرون ۴ و ۵) ذات الوهی را ناتوان از فعل گناه می‌دانستند؛ و مفروض است نویسنده هیچ اطلاعی از اسکالرهای شرقی ندارد و بر وی حرجی نیست. توصیفات فضائی عمدتاً خسته‌کننده است و از حس و حال یک محتوای حرفه‌ای می‌کاهد. در کل، کتاب خوبی است و از مطالعه آن لذت بردم. پنج از پنج.
        

          من متن‌های موضع دار رو دوست دارم. کسی که سعی می‌کنه خیلی بی‌طرف روایت کنه در واقع هیچ چیز رو نمیتونه روایت کنه. ولی کسی که درباره یه جریانی موضع داره می‌تونه حداقل یه طرف قضیه رو خیلی کامل بیان کنه.
این کتاب هم از اون متن‌های موضع‌دار بود. نویسنده با هر چیز که بوی فاشیسم بده سرناسازگاری داره؛ تا حدی که یه جاهایی این ناسازگاری باعث غیر منطقی شدنش میشه.
.
بخش اول درباره خود هیتلره. من درباره هیتلر جایی نخونده بودم و برام مفید بود. اینکه هیتلر منابع فکری داشته و ایدئولوژیش رو از کیا الهام گرفته.
بخش دوم به ریشه‌های یهود ستیزی در ایدئالیسم آلمانی میپردازه البته به نحو غیر فلسفی. عالی بود واقعا.
بخش سوم همون بخش فیلسوفان هیتلره که به طور مشخص میشن اشمیت و هایدگر. نویسنده هرچی از دهنش در میان بهشون میگه.
بخش چهارم درباره مخالفان هیتلره که از سه تاشون نام می‌بره یعنی بنیامین، آدورنو و آرنت.
.
بدنه اصلی کتاب همان بود که رفت. اما دقت کنید به هیچ وجه کتاب فلسفی نیست، شاید بشه بیشتر اسمش رو جریان‌شناسی گذاشت با اینکه فقراتی از فلاسفه هم توش نقل میشه.

.
کتاب یه موخره داره که به نظر من موقع نوشتنش نویسنده داشته از فرط حسادت چشمامش از حدقه می‌زده بیرون و دقیقا همینجاست که از فرط موضع دار بودن بی‌منطق میشه.
تو این بخش غر میزنه که چرا آرای کسانی مثل فرگه، اشمیت و هایدگر، با اینکه از اصلی‌ترین فلاسفه نژادپرست بودن، در حال حاضر جزو متون اصلی دانشگاهیه و به تناوب دربارشون کتاب و مقاله چاپ میشه ولی اندیشمندانی مثل فرانکفورتی‌ها جزو حاشیه آکادمی محسوب میشن و یکسری از دشمنان نازیسم مثل هوبر هم بالکل حذف شدند. 
.
علی ای حال خوندنش خوبه ولی به تنهایی نه چون باعث میشه یک طرفه داستان رو بشنوید. به منابع دیگه هم رجوع کنید.