بیا و بنشین به کنج چشمم که کس در این گوشه ره ندارد

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ شب تا به سحر گریه‌ی جانسوز و دگر هیچ

آری، آری، هرکه نادان‌تر، بلندآوازه‌تر و آن‌که فضلش بیشتر، کوتاه‌تر آوای او

عشق آن‌چنان گداخت تنم را که بعد مرگ بر خاک مرقدم کف خاکستری نماند ای بلبل اسیر! به کنج قفس بساز اکنون که از برای تو بال و پری نماند ای باغبان! بسوز که در باغ خرمی زین خشکسال حادثه برگ تری نماند هر در که باز بود، سپهر از جفا ببست بهر پناه مردم مسکین دری نماند آلوده گشت چشمه به پوز پلید سگ ای شیر! تشنه میر، که آبشخوری نماند