عادت من این شده که در ایام تبلیغ وقتی در روستا باشم اقلا یک‌بار با یکی از اهالی چرخی در روستا بزنم.
اینکه فردی همراهم باشه هم به خاطر اینکه اگر در خصوص سبک ساخت و ساز، یا اهالی یا تاریخچه روستا حرفی داره بزنه و دیگه اینکه توی روستا معمولا سگهای ولگرد هستند و یه جورایی پاسبان روزگرد و شبگرد روستا هستند. چقدر هم موجودات عجیبی هستند این سگ‌ها .
گاهی تصور می‌کنم چقدر خوب میشد اگر گرایش وفاداری بر پایه رفتارشناسی سگ‌ها در دانشگاه تدریس بشه اقلا دو واحد درسی...
در یکی از سفرهای تبلیغی آخرین روزهای ماه رمضان را سپری می‌کردیم به همراه حاج حسین رضایی رفتیم در مسیل روستا قدم می‌زدیم. 
چشمم به سنگهای بزرگی افتاد که با فنس بسته بندی شده بودند و نقش دیوار مسیل را ایفا می‌کردند.
حاج حسین گفت
حاج‌آقا! این دیوار های سنگی بسته بندی شده با فنس کار جهاد سازندگیه...
جهاد سازندگی در دهه شصت کارهای ارزشمندی در مناطق محروم کشور انجام داد
اگر بخواهیم عملکرد سرشار از اشتباه و با قابلیت های فراوان نقد را از مسئولین جمهوری اسلامی فاکتور بگیریم
به جدّ باید عرض کرد
عملکرد جهادسازندگی نیمه پر لیوان عملکرد نظام جمهوری اسلامی هست که باید دیده شود و گزارشگری از آن صورت بگیرد.
این سفرنامه مختصر یکی از همین گزارشاتی هست که جهاد سازندگی در استان سیستان و بلوچستان انجام داده است‌
از این جهت برای مطالعه میان آثاری و برای دانش‌افزایی و همچنین گذراندن اوقات سرگرمی مفید است.

        

          قلم خوش و قوی فردی تو توصیف لحظات و اتفاقات این متن کوتاه رو خوندنی کرده بود. هر چند می‌تونست اطلاعات بیشتری داشته باشه و سف نامه مفصل‌تری باشه اما در همین حد هم اطلاعات جالبی از مناطق محروم تو سال‌های اول انقلاب و جنگ داشت.
        

          داغ و دردِ مردم نجیب و عجیب و محروم دیار سیستان 
سفرنامه برای سال ۱۳۶۳ است و بعید است همچنان وضع آن استان مثل اوصاف کتاب باشد.
اما بیان و روایت مرحوم فردی ویژه و ساده و خواندنی است.