همین که جنونی در میان طبقات عالیه جامعه ما مورد قبول قرار گرفت، بی‌درنگ فرضیه‌ای درست می‌شود و این دیوانگی را تحویل و تفسیر می‌کنند و قانونی و مشروع می‌شمارد. گوییا در تاریخ بشر هیچ عصری وجود نداشته است که در محافل انحصاری معینی، هنری دروغین و بی‌تناسب و بی‌معنا مورد پسند و تایید و قبول قرار گیرد و از خود آثاری به جا نگذارد و بعدها نیز کاملاً فراموش شود.

تمام زیبایی شناسی‌های موجود به موجب این نقشه ساخته شده است. به جای آنکه از هنر حقیقی تعریفی به دست دهند و سپس بر اساس این تعریف قضاوت کنند که کدام اثر موافق با این تعریف است و کدام یک مطابق آن نیست؛ و یا داوری کنند که هنر چه چیز است و چه چیز هنر نیست، سلسله‌ای از آثار معین را که به دلایلی خوشایند افراد گروهی مشخص است «هنر» شناخته‌اند و زیبایی شناسان برای هنر تعریفی اختراع می‌کنند که تمامی این آثار را در برگیرد.

انسان‌ها فقط آنگاه فهمیدند معنی غذا، تغذیه بدن است که از منظورْ داشتن لذت به عنوان هدف این فعالیت، دست برداشتند. این موضوع در مورد هنر نیز صادق است. مردم فقط وقتی معنی هنر را خواهند فهمید که به زیبایی، یعنی :به لذت به عنوان هدف این فعالیت ننگرند.