سوزان سانتاگ که نویسنده ی 17 کتاب است و این کتاب ها به 32 زبان زنده ی دنیا ترجمه شده، یکی از تاثیرگذارترین روشنفکران آمریکایی است که به سبب دل مشغولی سوداوار و دامنه ی هوش انتقادی و نیز فعالیت پرشور خود در زمینه ی حقوق بشر به شهرتی جهانی دست یافته است… کتاب دیویدریف که عنوان اصلی آن Swinning in a sea of Death یا در حقیقت “شنا در دریای مرگ” است، گزارشی است از شیوه ای که مادرش، سوزان سانتاگ، با بیماری و مرگ دست و پنجه نرم کرد. این کتاب توصیفی است از زیر و بم های روحی، روانی و عاطفی نویسنده ای که در عرصه هنر و اجتماع بسیار جسور بود و همواره به نظام سیاسی حاکم بر آمریکا اعتراض داشت. زنی که نمی خواست تسلیم مرگ شود و از پذیرفتن سر باز می زد. اما سرانجام مرگ او را به زانو درآورد.دیویدریف در این کتاب می کوشد تا قضاوتی درباره مادرش نداشته باشد بلکه از آنچه بر او رفته و باور هایش، سرسختی و مبارزه ناامیدانه  اش با دشمنی که به هیچ روی هم سنگ او نیست تصویری روشن دهد.در نگاه به زندگی سانتاگ و نبردی که برای ادامه آن به جان خریده و تحمل کرده با زنی روبرو می شویم که از نیستی می ترسد و ترسش را پنهان نمی کند. نمی خواهد او را انسانی بر تر ببینیم که از هراس های زمینی به دور است. نمی خواهد برای مخاطب آثارش تصویری فرا انسانی بسازد. برعکس، سانتاگ در قله صداقت جای می گیرد. او در تمام تاروپودش /انسان است و ورای آن هیچ. انسان با همه گوشت و خونش، بیم و امید و دلهره هایش و ناباوری به جهان پس از مرگ. این ناباوری برای هیچ کس غریب نیست: «بازآمده ای کو که به ما گوید راز». شاید برخی نگرش سانتاگ را به زندگی نگرشی اپیکوری ببینند اما سانتاگ به هیچ روی نمی خواهد فقط به شرط لذت بردن از زندگی زنده بماند. او می خواهد «باشد»، ستیز هایش با زمانه و زندگی به هیچ روی کم و آسان نبوده، او از «نبودن» می هراسد. هراسی که بی گمان به سراغ بیشتر ما، در هنگام تنهاییمان، آمده است اما جسارت ابراز آن را نداشته ایم و خواسته ایم شاید حتی از خودمان پنهانش کنیم.