تابستان در بادن بادن که بین سالهای 1977 و 1980 نوشته شده، شاهکاری گم شده و یکی از دستاوردهای مهم ادبیات روس در نیمه دوم قرن بیستم است که نویسنده اش، لئونید تسیپکین (1982-1926) در طول زندگی خود حتی یک برگ از آثارش را چاپ شده ندید.
این کتاب رمانی پیچیده و اصیل است که سبک و نثر دوست داشتنی و جدی ژوزه ساراماگو و تامس برنارد را به خاطر می آورد. تابستان در بادن بادن قصه گوی دوگانه دارد. فئودر داستایفسکی تازه ازدواج کرده، رمان نویس بزرگ و زن جوانش، آنا گریگوریونا، در راه آلمان هستند، سفری به خارج از کشور که چهار سال طول می کشد. نه داستایفسکی این کتاب مثل کتاب ارباب پترزبورگ جی.ام.کوئتزی، یک داستایفسکی خیالی است و نه این کتاب رمانی مستند. هرچند نویسنده اش وسواس «درست» نویسی دارد. همه چیز ساختگی است و هیچ چیز ساختگی نیست. علاقه بی پروا داستایفسکی به بازی، به زنش و به استعداد نویسندگی اش، مطابقت دارد با عشق به بخشایشگری و آن هم با عشق تسیپکین مرید ادبیات به داستایفسکی هم قافیه است. سوزان زونتاگ در مقدمه درخشانش بر این کتاب، درباره رمان و معجزه نجات یافتن آن توضیح داده است.
«اگر می خواهید مزه ی ژرفا و اقتدار ادبیات روس را فقط با خواندن یک کتاب بچشید، این کتاب را بخوانید. اگر رمانی می خواهید که بتواند روح شما را تقویت کند، این کتاب را بخوانید.»