ویلیام سوارد باروز که بود؟ بزرگ  ترین رقیب مارکی دوساد در بدنامی میان خیل نویسندگان؟ تبهکار و قاتلی که همسرش را در مکزیک کشت و به مراکش گریخت؟ یا آن گونه که نورمن میلراورا می  خواند، نابغه  ای در ادبیات؟ یا نویسنده  ای جنجالی که دامنه  ی تأثیرش از ادبیات گذشت و همان  طور که بر نویسندگانی همچون جِی. جی. بالاردوکتی اگر تأثیر گذاشت، منبع الهامی برای فیلسوفانی نظیر میشل فوکو و ژیل دلوز، آوازه خوانانی همچون پتی اسمیت و کرت کوبین، فیلمسازهایی همچون دیوید کراننبرگ وگاس ون سان، و موزیسین  هایی همچون فیلیپ گلس وجان کیج نیز شد؟ پس از گذشت حدود شصت سال از انتشار رمان جنجالی اش، «ناهار لُخت»، و گذشت نزدیک به دو دهه از مرگ او، باروز همچنان نویسنده  ای جنجالی وخطرناک است. هنوزهم اگر قرار باشد پارک یا خیابانی در امریکا به نام او شود، جمهوری خواهان و راست  گرایان امریکا برآشفته می  شوند، نام کتاب  هایش همچنان در لیست کتاب  هایی است که «امریکایی  های خوب» نباید بخوانند و در کشوری مانند ترکیه چاپ ترجمه  ی آثارش دردسرساز می  شود، اگرچه نام «ناهار لخت» در میان صد رمان برتر تایمز نیز قرار می  گیرد، در میان رمان  هایی که از سال 1923 تا 2005 منتشر شده  اند، در کنار رمان  هایی همچون «اولیس» جیمز جویس. این نخستین ترجمه  ای است که از این رمان به زبان فارسی منتشر می  شود. خواندن رمان «ناهار لخت» برای هر خواننده  ای تجربه  ای منحصر به فرد است، چرا که شبیه هیچ رمانی که تا به امروز خوانده است نیست. رمان در فرم نهایی  اش کات  آپی است از رویدادها، فضاها، دیالوگ  ها و مونولوگ  هایی که در ظاهر کاملاً بی  ربط  اند.