به قول پارسی‌پور، تجربه انقلاب و جنگ و پیامدهای آن زنان را به میدان حادثه پرتاب کرده است و این گویا یک فرمان تاریخی است. او می‌گوید: من می‌نویسم چون اندیشیدن را آغازیده‌ام. دست خودم نبوده است که چنین شده، ناگهان پوسته‌ی حیوانی ماده گاوم را از دوشم برداشته‌ام. از این روی می‌نویسم چون گویا دارم انسان می‌شوم: می‌خواهم بدانم کیستم؟ پارسی‌پور زن را انسانی سرگشته می‌شناسد که در جست‌وجوی هویت امروزین خویش است.

ناتالی ساروت می‌گوید: ادبیات زنانه به معنی دقیق کلمه‌ی آن وجود ندارد. همان‌طور که نمی‌توان از موسیقی زنانه یا فلسفه زنانه سخن گفت. به نظر من فقط ادبیات وجود دارد.