به نام مهربان ترین
خیلی بی تعارف کتاب سخت خوان است و سخت خوانی اش از جنسِ " حوض خون". یک روایت از زبان چند ده نفر که خیلی از این روایت ها قصه های تکراری مشترکی دارند. اما جنس آدم هایش با هم فرق دارد و همین ارزش خواندن می دهد! همسران رزمنده ها و بهتر بگویم فرمانده های جنگ همه جور خانمی هستند از درس خوانده و شهری تا نمونه سنتی ترین خانم ایرانی! قصه آشنایی هایشان هم متفاوت است از عقد سنتی دخترعمو و پسرعموها تا آشنایی های مدرن تر از طریق دوستان یا حتی بی واسطه .. این خانم ها که هرکدام خلق و خو و قبل متفاوتی داشته اند یک جا بهم گره می خورند و آن نقطه عطف اهواز است ، ساختمان کیانپارس. خانواده ها در یک اتاق ساکن می شوند و همه زندگی را با هم به اشتراک می گذارند و ساعت غیبت همسرانشان به سبب حضور در جبهه و‌خط مقدم آنقدر زیاد است که می شود گفت مفهوم خانواده برای این بانوان در مقطعی تغییر کرده است. انگار یک خانواده پر جمعیت از زنان ساختمان کیانپارس شکل گرفته ، خانواده ای که در اوج جنگ و روزهای پر تب و تاب به خوبی از پس چالش ها برآمده اند و یادگرفته اند کنار هم باشند. تصویرهای خاصی در کتاب وجود دارد، اما متن ها خام اند. پرداخت ندارند و حتی چینش مخصوصی هم‌به چشم نمی آید. همین مسائل متن را دچار حلقه ای از تکرار می کند ، با این‌حال ارزشش را داشت.
        

          به نام خدای خوبم 

کیانپارس برای ما ساکنان جنوب، یعنی یکی از محله‌های بالای شهر اهواز. شاید از این رو هنگامی که عنوانش را دیدم، شوقی پنهان مرا به خواندنش ترغیب کرد. خاطرات همسران و همراهان فرماندهان سپاه استان کرمان در سال‌های جنگ دهه شصت که در عین نزدیک بودن به همسرانشان، از تنهایی و بمباران‌های اهواز می‌گویند. کتابی خواندنی که مخاطب را با خود می‌کشاند. نه آنچنان از جنگ و خونریری پر است که نتوانی نخوانی نه آنچنان خالی از آن که گمان کنی تنها یک خاطرات معمولی است! این کتاب و خاطرات همسران فرماندهان نیز. هرکدام پتانسیل این را دارند که تبدیل به سریالی چند قسمتی شود حتی شده به صورت مستند.
دوستش داشتم، زیاد ❤️
        

          کتاب «ساختمان کیانپارس»‌ در محله‌ای در غرب اهواز به‌موازات کارون است که زندگی در جنگ را از نگاه همسران فرماندهان لشکر ۴۱ ثارالله روایت می‌کند. روایت همسر شهید، همسر جانباز، همسر آزاده‌، همسر نماینده مجلس، همسر پاسدار، همسر فرماندهان دوران دفاع مقدس که از سال‌های 1364 تا 1367 بخشی از جوانی خود را در این ساختمان زیسته‌اند. ازدواج فرزندان را دیده‌اند و برخی روزهای شیرین نوه‌داری را می‌گذرانند اما وقتی پای بازگویی روایت خاطرات کیانپارس می‌نشینند، در خود، زنی را می‌بینند که قسمت شیرینی از زندگی و وجودش را در اهواز جا گذاشته و آرزو می‌کنند کاش آن روزها برگردد. نویسندۀ این کتاب با صحبت کردن با ساکنین این خانه، داستان‌های متفاوتی از آن زمان را از زبان هر یک شنیده و در کتاب جمع‌آوری کرده است. راویان ساختمان کیانپارس، لحظات خوب و خوش آن روزها را حسرت‌آمیز با خوانندگان این کتاب قسمت کرده‌اند.
        

          خیلی بهتر میشد روایت کرد . ما با یکسری گزارش خسته کننده از زندگی کسایی که یک مدت در ساختمان کیانپارس زندگی کردن مواجه هستیم که بعد خوندن چند روایت احساس می‌کنی همه چیز تکراری شده
یعنی واقعا نمیشد یکم جذاب تر روایت کردن؟!حیف نیست این همه وقت برای مصاحبه و ... گذاشتید