معمولاً هیچوقت از اقتباس خوشم نمیاد چون معمولاً کاری ضعیف‌تر از اصل اثر می‌شن. این نمایشنامه یه اقتباس خیلی وفادارانه به اصل رمان بود که خیلی جاها واو به واو دیالوگ شده بودند. البته فقط دو بخش اول رمان تبدیل به نمایشنامه شده. نویسنده بعضی جاها قالب نمایش رو فدای اصل رمان کرده بود و حتی برای نمایش حس درونی ابلوموف (که توی رمان به کرات استفاده شده) از مونولوگ استفاده می‌کرد.
        

          چون رمان گنچاروف رو نخوندم نمیتونم راجب اینکه آیا این یه اقتباس خوب هست یا نه اظهار نظر کنم اما در مورد خود نمایشنامه باید بگم که روح روسی توی متن کاملا منتقل شده و انگار شما در حال خوندن یه اثر از چخوف یا پوشکین هستید. این یعنی حد اقل از این منظر اقتباس موفق شده که اون روح روسی رو منتقل کنه.
ابلوموفیسم... نمیدونم میشه تنبلی معنی ش کرد یا نه اما هم نیست و هم هست.. حرفهای ابلوموف خیلی منطقیه ولی از یه جهت خیلی هم نمیتونه درست باشه...
شاید خیلی ها دچار این ابلوموفیسم باشن و از زندگی شون هم راضی باشن...
شنیدم که متن گنچاروف خیلی سخت خونده میشه به خاطر توصیف های بسیار زیاد و اگر عادت نداشته باشید قراره خیلی خسته بشید. انگار همین روح ابلوموف توی متن رمان هم مستتر شده ... به نظر من اگر حوصله خوندن اون رمان کشدااااااار رو ندارید این نمایشنامه میتونه تا حدودی شما رو با ابلوموف و ابلوموفیسم آشنا کنه.