منت خدای را که به دونان نبست دل تا دیده برگشاد دل شه پرست ما شاه جهان‌گشای علی آن که در جهان نام و نشان زهستی او یافت هست ما

چون نشست از پا خدیو مستطاب کرد با کافردلان روی عتاب کای گروه کفرکیش و بدنهاد گر شما را نیست بیمی از معاد هین بیاد آرید از احساب خویش رسم احرار عرب گیرید پیش خون من گر بر شما آمد مباح نیست این مشت عقایل را جناح بازگردید ای گروه عهدسست هین فروریزید خون من نخست

زینب آن شمع بستان حرم خویشتن می‌زد بر آتش دم به دم گفت مردی ای عجب زین حرص رفت کس ز حرص مال اندر آتش نرفت الله او را خود چه در آتش در است نه سمندر نه خلیل آذر است ناگهان آن طایر پرسوخته شد برون زان آتش افروخته برکشیده تنگ بیماری علیل در کنار آن بانوی آل خلیل بوی آن قومی که با عشقش خوش‌اند ماهیانند و مرغ آتش‌اند نیست پروانه سزاوار ملام کاندر آتش پخته گردد عشق خام

فرقه‌ی نمرودیان بی‌حیا سوختند آن بارگاه کبریا شد زدود دوده‌ی آل خلیل دیده‌ی جبریل خون‌پالا چو نیل آتشی که شد به یثرب شعله‌ور دود آن از نینوا بر گرد سر