این کتاب فقط به آیرن من، سرسی، جیمی، سم‌ول، پرنس دورن، آریا و سانسا پرداخته و به دنریس، تیریون و جان نپرداخته. نویسنده انتهای کتاب گفته طولانی شدن باعث شده به دو بخش تقسیم کنه و این طور منتشر کنه. اما به نظرم ایده‌ی خوبی نبود. داستان طولانی آیرن آیلند به نظرم خسته‌کننده بود و بریان بدون هیچ دستاورد خاصی فقط حضور داشت.
        

          کتاب عجیبی بود. به قول خود مارتین در پایان کتاب "به جای اینکه به نیمی از داستان همه شخصیت‌ها بپردازه به همه داستان نیمی از شخصیت‌ها پرداخته." این رو در وهله اول ایراد نمی‌دونم. اتفاقا این فرصت بسیار خوبی پیش آورد که داستان سرزمین‌هایی مثل دورن و جزایر آهن هم به شکل گسترده‌تری روایت بشن. اما دوتا ایراد بزرگ توی این کتاب خیلی مشهوده. یکی بیش از حد طولانی بودن داستان شخصیتی مثل بریین که به شدت طولانیه و عملا هیچ اتفاق مهم و خاصی توش نمی‌افته و از طرفی پرداخت داستانی کم به شخصیتایی مثل آریا و آشا گریجوی که به نظرم پتانسیل خیلی بیشتری از چیزی که توی این کتاب بود داشتن. یه ایراد دیگه هم فاصله‌ایه که بین فصل‌های مربوط به یک شخصیت می‌افته. البته از لحاظ هماهنگی زمانی بین بقیه فصل‌ها مارتین ناگزیر بوده چنین کاری بکنه. اما بازم این تصور به وجود میاد که انگار بعضی از اتفاقای مهم در پرش زمانی بین فصل‌ها miss می‌شن.