کتاب را در مجموع دوست داشتم، هر چند که به نظرم مطالعه‌اش کمی کسالت‌بار بود.
فصل چهارم که به موضوع «انکار بیماری» می‌پردازد و فصل هفتم با عنوان «توهم کلان‌داده» را بسیار پسندیدم.
        

          کتاب در ابتدا برای من یکم سخت خوان بود ولی وقتی که جلو پیشرفت به نظرم خیلی نکات جالبی داشت و اون ابهاماتش برای من برطرف شد... کتاب از نویسنده‌ای هستش که سعی می‌کنه از فلسفه روانشناسی و حتی علوم اجتماعی استفاده کنه و توضیح بده که چرا و در چه جاهایی انسان علم و دانستن را رها می‌کنه، نویسنده به این میپردازه که جهل خوبه و انسان گاهی ترجیحش ندانشتن هست و در برخی قسمت‌هاخودش هم پاسخی برای اون‌ها نمیاره و شما رو با سوال‌ها و چالش‌هایی که ایجاد مس‌کنه، رها میکنه.... تا شما به دنبالش تا فصل‌های بعد کتاب پیش برید...
یکی از خلاقیت‌های مهم و خوب نویسنده به نظر من آوردن داستان‌ها بود که بهترین ابزار آموزش به مردم هست به خصوص اگر شما انتظار یک کتاب فلسفی سخت خوان رو داشته باشید. البته اگر توقعتون از این کتاب زیاد باشه ممکنه شما رو کمی ناامید کند....