به نیت خرید برای دخترک راهی نمایشگاه شدم و مستقیم رفتم سالن کودک و نوجوان. دستاورد چهار ساعت چرخیدن بین غرفه ها، شد حدود سی جلد کتاب و همان شب، نیمی اش را تنهایی برای خودم خواندم. بیشتر از همه ذهنم درگیر این کتابِ تا خانه در باران و تصویرسازی هایش ...آرامش و سکوتش... شد. 
کتابی است از باب گراهام  با ترجمه ی خانم خسرونژاد و از نشر میچکا.
قصه با خداحافظی مادری باردار و پسرش از مامان بزرگ آغاز میشود.
 آنها خانه ی مادر بزرگ را به قصد خانه ی خودشان ترک می کنند و تمام داستان ،ما کنار این  مادر و پسر در ماشینشان و در ترافیک شبی بارانی می مانیم. 
کتاب شما را در لحظه آرام می کند. هیچ خبری نیست. انگار شما هم مجبور میشوید دست از عجله کردن برای اتمام کتاب بردارید و در ماشین سرجایتان آرام و قرار بگیرید.
یک لقمه غذا بخورید. روی شیشه ی بخار گرفته با انگشت چیزی بنویسید . به اسم نوزاد جدید فکر کنید...
کتاب را توصیه میکنم به همه ی مادران عجول، با لیست های بلندبالایی از  وظایف که هول می زنند زودتر جلوی هرکدام یک تیک بزنند، به آنها که دائم در تکاپو و بدو بدو هستند.
بنشینید این کتاب را بخوانید بلکه  چند دقیقه آرام بگیرید. 
هیچ خبری نیست.
مهمترین اتفاق دنیا، انتخاب ِ اسم نوزاد است که فرنسی کوچولو، روی شیشه ی بخارگرفته ی ماشین ، می نویسدش.
        

          خیلی خیلی دوستش داشتم. داستانش را. حال‌وهوایش را. این قاب بزرگ را که باب گراهام مثل همیشه در دست می‌گیرد تا تویش وقایع ریز و درشت را کنار هم نشانمان دهد و یک بار دیگر حالی‌مان کند که مرکز جهان نیستیم. همزمان با بودن و رُخ دادن ما یک عالم واقعهٔ ریز و درشت دیگر در جهان «هست» و «رُخ می‌دهد». و با این همه چه‌قدر مهم هستیم.

فکر این که خداوند فروفرستندهٔ باران هر قطره را برای خیس کردن «یکی» می‌فرستد...

با این همه فکر نمی‌کنم برای بچه‌ها به اندازهٔ منِ آدم‌بزرگ قابل‌درک و دوست‌داشتنی باشد.
نمی‌دانم. شما بگویید.
        

          توجه به جزئیاتش رو دوست داشتم اما قصه‌ش زیاد برام جذاب نبود.