یک کتاب بسیار روان و جالب در رابطه با اهمیت لمس و درک لحظه‌ها و بی اهمیتی زمان.
میچ آلبوم قلم به شدت متفاوتی داره و انگار دیدگاه بسیار متفاوتی از زندگی داره...
با معروف ترین جملش که تو تموم کتاباش هست و میگه:
تو هیچ‌وقت تنها نبودی.
        

          خوبی‌اش این بود که خاطرات «ساعت برنارد» را یادآوری می‌کرد.
        

          خوب نبود اصلا. داستان قابل پیشبینی و مفاهیم ساده.
        

          وقتی خدا روزهای انسان رو محدود می کنه ، یه حکمتی پشتش هست ... اینکه ، هر روزمون ارزشمند و گرانبها باشه
        

          واقعا دوستش داشتم.
گرچه مفهوم تازه ای رو نمی رسوند ولی روند داستان برای من جالب بود.یک کتاب دلنشین و آرامش بخش.جملات،مفهومی که منتقل میکرد،ایده داستان،فضاسازی و شخصیت پردازی ...از نظرم همشون از سطح قابل قبولی برخوردار بودن.
حاضرم دوباره این کتاب رو به عنوان یه زنگ تفریح آرامش بخش بخونم و هنوز هم خوندن جملاتش خیلی برام لذتبخشه.
        

          خیلی معمولی. اصلا به پای فرانکی پرستو نمی‌رسه.ایده تکراریه و پرداختش هم معمولیه و صرفا برای گذران وقت مثلا در مترو یا ترافیک مناسبه.