چُنین گفت خودکامه بیژن بدوی که من ای فرستاده خوب‌روی، سیاوُش نی‌ام، نز پریزادگان از ایرانم از شهر آزادگان 😎

که نفرین برین تخت و این تاج باد! برین کُشتن و شور و تاراج باد!

اگر شهریار این سخن‌ها که گفت به می خوردن اندر نخواهد نهفت ز ما و ز ایران برآمد هلاک نماند برین بوم و بر آب و خاک که جمشید با تاج و انگشتری به فرمان او مرغ و دیو و پری ز مازندران یاد هرگز نکرد نجست از دلیرانِ دیوان نبرد پی‌نوشت: کیکاوس هوس لشکر کشیدن به مازندران کرده و پهلوان‌ها در اندیشه شدند که اگر واقعاً شاه بخواد به مازندران لشکرکشی کنه، ایران نابود میشه. حتی جمشید هم که دیوها و پریان به فرمانش بودند، هوس لشکرکشی به مازندران نکرد.

ابراز شجاعت در عرصه‌های فارغ از مسئولیت اخلاقی کاری است که اسفندیار خوب از عهده آن برمی‌آید، اما آن‌جا که پای گزینش اخلاقی به میان می‌آید، شجاعت دیگر معنایی ندارد و اسفندیار به ابزاری ماشین‌وار و عاری از عقل و احساس بدل می‌شود. رستم، از این حیث، دقیقاً نقطه مقابل اوست. در هر لحظه خود را با انتخابی دشوار روبه‌رو می‌بیند و در نهایت، بر حسب اصول اخلاقی‌اش، دست به گزینش می‌زند و با آگاهی کامل از عواقب کارش مسئولیت آن را به عهده می‌گیرد.