ساحل مرگ قصه‌ی جایی‌ست که زندگی از دل مردگان بیرون می‌آید. دهکده‌ای در مرز میان خشکی و دریا، جایی که موج‌ها هر روز جسدی تازه به ساحل می‌آورند و مردم، خاموش و بی‌صدا، با مرگ نان درمی‌آورند.

در این گوشه‌ی فراموش‌شده‌ی دنیا، آدم‌ها نه می‌میرند، نه زنده‌اند. فقط می‌مانند. زن و مردی که دوست داشتنشان هرگز شکوفه نمی‌زند، کودکی که با چشم‌های تهی بزرگ می‌شود، پیری که برای زنده ماندن، باید بر جنازه‌ها چشم ببندد. همه چیز انگار از ازل محکوم بوده: به تکرار، به تحمل، به فراموشی.

اکیرا یوشیمورا با زبانی ساده و بی‌زَرق، جهانی را می‌سازد که در آن خوشبختی، رؤیایی خنده‌دار است و رنج، عادی‌ترین شکل بودن. غمش مثل آب شور دریاست، آرام، ساکت، اما مدام تو را در خود می‌ساید.

ساحل مرگ کتابی نیست که بخوانی و بگذاری کنار. مثل نمک روی زخمی‌ست که یادآوری می‌کند: بعضی آدم‌ها هیچ‌وقت فرصتی برای نجات ندارند.

کتاب عجیبی بود 🥲💔
        

          کتاب در مورد ی روستای دور افتاده تو ژاپنه ک بخاطر باور های خرافی که دارن خودشون رو بدبخت تر از چیزی که هستن میکنن !
        

           داستان درباره ی  ۳سال زندگی یک پسر بچه و مردم دهکده ساحلی اونه و با خوندنش  انگار ۳سال پیر تر شدم انگاری که سه سال با مردم این دهکده بودم باهاشون صبح پاشدم کار کردم  ماهی گیری رفتم باهم ماهی ساردین و سائوری ... خوردیم  ،خرافات موجود توی دهکده منو رنج داد و حرص خوردم  و تمام این ۳سال رو من توی ۳ساعت خوندم🥺💔