داستان در مورد 15سگ که عواطف و احساسات انسانی بهشون اعطا شده  
دو تا از خدایان هرمس و آپولو سر شاد مردن و نمردن اونها شرط بستن 

        

          آپولو و هرمس با هم شرط می‌بندن‌ که اگه به سگ‌ها آگاهی و زبان بدیم مثل آدما غمگین می‌شن یا نه؟
و در ادامه شرحی می‌خونیم از زندگی بیهودهٔ پونزده‌تا سگ
شبیه گزارش آزمایشگاه‌هایی که تو راهنمایی می‌نوشتیم. اطلاعات بیهوده، بدون هیچ چیزی که کتاب رو تبدیل به ادبیات کنه.
از خوندنش زجر کشیدم واقعا و ۲۰۰ صفحه کتاب برام به اندازه ۲۰۰۰ صفحه طول کشید. حقیقتا برام هیچ جذابیتی نداشت. شعارزده.
همه‌ش این شکلی بودم: 🙄🙄🙄
دوست دارم ببینم که بچه‌ها نظرشون چیه و از کتاب (که این بار انتخاب خودشون بود) خوششون ‌اومده یا نه.
        

          هرمس گفت:<br>
دارم فکر میکنم چی میشد اگه حیوون ها؛ هوش آدم ها رو داشتن؟<br>
        

          آیا واقعا هوش انسانی مایه بدبختی ماست؟ این سوالیه که حتی فناناپذیر هایی هم که احساسات رو مثل یه تجربه موقت درک میکنند نمیتونن جواب قطعی بهش بدن و روش شرط میبندن. آگاهی انسانی به ۱۵ سگ اعطا میشه و تا لحظه مرگ رصد میشن تا معلوم بشه تو آخرین لحظه زندگی‌شون شاد بودند یا غمگین.
ریزبینی و دقت نویسنده روی مسائل انسانی و ویژگی‌های مخصوص به اون برای من لذت‌بخش بود. و همچینن سلسله مراتب مفهوم غالب در کل کتاب بود. بین سگ‌ها، ارباب‌هاشون(انسان‌ها)، اربابِ ارباب‌هاشون(خدایان)، پادشاه خدایان و حتی بیشتر از این. 
کتاب در کل جزئیات خیلی خاص و فوق‌العاده‌ای نداشت ولی ایده‌ی کلیش رو انقدر پسندیدم که توی این یه روز به میل خودم داستانو پیش میبردم تو ذهنم و شاید باب میل بودن همین ایده باعث شد انقدر خوشم باید ازش.
        

          کتاب عجیبی بود. موقع خوندنش حس‌های عجیبی داشتم. به اتفاقاتی که براشون افتاد خیلی فکر می‌کردم و با ماجراهایی که از سر می‌گذروندن همراه می‌شدم. هر کدومشون شخصیت‌های مخصوص به خودشون رو داشتن ولی همشون یه سری چیزهای مشترک هم داشتن مثل احساس تعلق خاطر یا سلسله مراتب. یه جورایی دیدگاه‌های متفاوت انسانی از دید چندتا سگ بود. من با مجنون بیشتر از همه ارتباط گرفتم و تا حدی شازده. بنجی رو مخم بود ولی وقتی بهش فکر می‌کنی اینا همشون سگ بودن و نمی‌تونی ازشون خورده بگیری بابت کارهایی که می‌کنن یه جورایی چون چیزهایی که از سر گذروندن رو می‌دونستی و همین باعث می‌شد درکشون کنی و همین باعث میشه به این فکر کنم که فرقش با آدم‌هاچیه؟ اونایی که بد می‌شن هم شرایط و زندگی به این راه می‌کشونتشون و تا چه حد می‌شه بهشون خورده گرفت؟ البته بنجی واقعا تنش می‌خارید😂
در کل دوسش داشتم کتاب جالبی بود.
خوندنش خالی از لطف نیست😁