مسلما بخش با اهمیت کتاب شرح آن است که روان است ولی بیت به بیت نیست. برای من به شخصه در چند مورد قابل فهم نبود و گنگ بود که شرح نشده بود و در مجموع خوب است
        

          خیلی حس عجیبی بود که تو می‌دونییی آخرش چی می‌شه...ولی گوله گوله اشک می ریختم می‌خوندم ...
شیرینِ غمناک
خوشحالم که این واحد رو داشتیم تو دانشگاه ولی کاش با استاد بهتری می‌بود...
        

          یک. خوشحالم که بالاخره این داستان رو تمام و کمال خوندم. بالاخره بعد از این‌همه اقتباس سینمایی و اینا که هیچ‌کدومشون برام جالب نبوده‌ن، اصل کار رو خوندم و واقعا ایمان آوردم که متن اصلی کلا یه چیز دیگه‌ست. چه برسه که حالا کار فردوسی باشه.
دو. در شاهکار بودن این اثر و به شدت هنرمند بودن شاعرش که اصلا حرفی نیست. و واقعا هم بر خلاف تصورم، از خوندنش خسته نشدم و حوصله‌م سر نرفت. ولی خب این قضیه اغراق هنرمندانه‌ای که می‌گن فردوسی داره، به طرز وحشتناکی رو اعصابم بود. این‌که یه بچه‌ی دوازده ساله این‌قدر غول‌پیکر بود و این‌قدر خفن، یا حالا نمی‌دونم چیزای دیگه‌ای که درمورد شخصیت‌ها گفته بود... خب من نمی‌پسندم. 
با شخصیت رستم هم هیچ‌وقت نتونسته‌م ارتباط برقرار کنم و دوستش داشته باشم. بعد از خوندن این داستان هم بیشتر نمی‌تونم باهاش ارتباط برقرار کنم و دوستش داشته باشم. :/
سه. توضیحات کتاب و دیدگاه‌هایی که اولش برای شاهنامه و یا داستان رستم و سهراب به طور خاص آورده بود واقعا به نظرم مفید بودن.
ولی نمی‌دونم چه امتیازی باید بهش بدم.
        

          
داستان رستم و سهراب مشهورترین داستان شاهنامه و یکی از غم‌انگیزترین‌هاست. این کتاب خلاصه‌ای از این داستان به نظم و نثر همراه با شرح ابیات ارائه داده. این کتاب از این جهت نسبت به بقیه‌ی کتاب‌ها برای من برجسته بود که در ابتدا در بخشی به نام دیدگاه‌ها، سخنان زیادی رو راجع به شاهنامه و فردوسی از دیگر نویسندگان ایرانی و خارجی آورده بود که بسیار جالب بود. و حتی در ابتدای داستان رستم و سهراب نظراتی راجع به همین داستان آورده، مثلاً از کتاب با کاروان حله‌ی دکتر عبدالحسین زرین‌کوب:


داستان رستم و سهراب از شورانگیز ترین قسمت‌های شاهنامه است. زبونی و درماندگی انسان در برابر سرنوشت (که در این داستان به صورت جنگی بین پدر و پسر بیان شده است) در ادبیات بیشتر ملتهای جهان به همین صورت (یا چیزی شبیه بدان) آمده است. اما هیچ داستانی این مایه شورانگیزی و دلربایی ندارد. عظمت و قدرت هراس‌انگیز سرنوشت که سرانجام پسر را به دست پدر تباه می‌کند و فاجعه‌ی رستم و سهراب را پدید می‌آورد، هیچ جا این اندازه نمایان نیست و از همین روست که بعضی نقادان، این اثر فردوسی را به مثابه یک شاهکار عظیم تلقی کرده‌اند و گاه آن را با بزرگترین تراژدی‌های یونان برابر شمرده‌اند. در حقیقت مقایسه داستان فردوسی با آنچه ماتیو آرنولد (یک شاعر انگلیسی نزدیک به زمان ما) از همین مضمون ساخته است، نشان می‌دهد که آفریدگار رستم در پدید آوردن این داستان تا چه حد به اوج هنر گراییده است.