اندیشیدن دربار? مبادی اخلاق را نخستین بار سوفسطائیان در قرن پنجم (ق.م) در یونان آغاز کردند، و سقراط و افلاطون در قرن چهارم پایه ای استوار برای آن چیزی نهادند که از زمان ایشان فلسف? اخلاق نامیده می شود. با این همه نوشته ای خاص در فلسف? اخلاق از این دو فیلسوف به دست نداریم؛ سقراط چیزی ننوشته و کوشیده است اندیشه های خود را از طریق گفت و گو و سؤال و جواب به دوستان و شاگردان خود القاء کند و افلاطون اندیشه های خود و استادش را دربار? اخلاق در ضمن رساله های متعدد خود آورده است. ارسطو بدین مقدار قناعت نکرد و در مدرس? خود در آتن برای هر یک از رشته های علمی و فلسفی مجالس درس ترتیب داد و همین درس ها خاستگاه نوشته های تعلیمی او، از جمله «اخلاق نیکوماخوس» گردیدند و بدین سان نخستین بار در اواخر قرن چهارم (ق.م) کتابی منظم و منسجم، خاص تشریح فلسف? اخلاق پدید آمد که با اینکه بیش از دو هزار سال از تاریخ تألیف آن گذشته است، هنوز هم متفکرانی که دربار? اخلاق می اندیشند و در فلسف? اخلاق چیزی می نویسند، خود را بی نیاز از مراجعه به آن نمی بینند.