گاهی انتخاب کردن یا نکردن چیزهایی که در نامناسب ترین زمانِ ممکن باعث ناراحتی آدم میشوند کار مشکلی است.

گاهی تصورشان می‌کنم که به کشته‌هایی که پشت سر گذاشته‌اند فکر می‌کنند. به صدها جنازه‌ای که با وجود پیروزی در گذرگاه کلیکرانکی افتاده بودند، به عده‌ای که در خیابانهای دانکلد جا گذاشته بودند، به عده‌ای که در خانه‌ها پناه گرفته بودند و وقتی ساختمان‌ها را آتش زدند زنده زنده سوختند. این صحنه را مجسم می‌کنم که زخمی‌ها را، افتاده روی پشت اسب‌ها یا روی برانکارهایی که در واقع چیزی جز شال‌های شطرنجی پیچیده در مچ دست‌ها نیستند به خانه حمل می‌کنند. به مردهایی که به جای دست یک بریدگی خونی دارند یا عده‌ای که از پاهایشان خون می‌چکد - و به آن شکل نابود شدند. به عده‌ای که، اگر برگردند دیگر هیچ وقت نخواهند رفت. و به آن‌هایی که برنگشته اند. آن‌هایی که اگرچه از نبرد جان سالم به در برده‌اند نتوانسته‌اند راهپیمایی طولانی کوهستانی را در مسیر خانه تاب بیاورند و با توجه به اینکه کجا مرده‌اند زیر توده‌ای سنگ در زمین‌های صخره‌ای و سخت مدفون شده‌اند. کسانی که هیچ وقت پیش خودشان یا کسانی که انتظارشان را میکشیدند برنگشتند.

"در ساحل برفی پیش رفتند، ردپاها را یک به یک دنبال کردند، که تا میانهٔ یک تخته سنگ میرفتند؛ و سپس هیچ نبود!" بخشی از شعری به نام لوسی گِری نوشته وُردزوُرث، که برای شخصیت های این کتاب یادآور یک غم بزرگه.

"میگویند همیشه زیر یخ، یک لایه هوا بین یخ و آب وجود دارد. و میگویند اگر زیر یخ کشیده شدی، سعی کن به پشت بخوابی و دهان و بینی ات را تقریبا از داخل به یخ بچسبانی تا حداقل بتوانی نفس بکشی. و باید چشم هایت را باز نگه داری تا بتوانی گودالی را که از آن به داخل افتاده ای پیدا کنی و به طرف آن برگردی. اگر چشم هایت را در آن نمک منجمد ببندی، ممکن است جهت را گم کنی و بنابراین به دردسر بیفتی چون وقت زیادی نداری. اما اگر جریان آب خیلی قوی باشد، ممکن است تو را به سرعت آنقدر دور ببرد که سریع ترین واکنشت در نهایت خیلی کند باشد."