یک سفرنامه جذاب و قوی، از دانشجوی مسلمان ایرانی در آمریکا است، که نگاه انتقادی از آمریکا و ایران در صفحه به صفحه کتاب دیده می‌شود.
نویسنده قائل است دودهای فریبنده غربی باعث شده زیبایی های دماوند که استعاره از فرهنگ اسلامی- ایرانی است را نبینیم.
راوی از آمریکا چنین یاد می کند:« اساساً امریکا کاتالیزور خوبی است، برای شناخت افراد و دوستان و حتی برای نیروهای انقلابی. در اینجا چه بسیار بسیجیان ارزشی که تغییر رویه داده اند و چه بسیار افراد حقیقت جویی که لباس اصلاح و مخالفت با ارزش ها به تن داشته اند و عاقبت نیرویی ارزشی یا حتی انقلابی بیرون آمده اند و البته اصلاح طلبان زیادی که روی پله های هواپیما خود را را وا داده اند. از یاد نبریم که چمران و نیروهای بسیار زیادی در اوایل انقلاب همین کاتالیزور بیرون آمده و در تاریخ انقلاب ایران ماندگار شده اند.»
        

          سفرنامه جذابی بود و البته واقعی (مثل خاطرات سفیر قهرمان سازی نشده بود ! ) یعنی یک آدم معمولی عاشق ایران که برای تحصیل به آمریکا میرود و جالب تر این که آنقدر عشق به ایران دارد که حتی از حرف زدن و نوشتن انگلیسی احساس عذاب وجدان میکند و این تفاوت نگاه در همه جای این سفرنامه پیدا بود و بسیار جالب
        

          طی دهه‌های گذشته این همه دانشجو در مقاطع مختلف از ایران برای تحصیل به دانشگاه‌های آمریکا و اروپا رفته‌اند و با این‌حال تعداد کتاب هایی که از خاطرات این دانشجویان از تحصیل و زندگی در جامعه میزبان داریم شاید به تعداد انگشتان دو دست نرسد.
جناب علی‌حسن‌زاده خرق‌عادت کرده و خاطرات دانشجویی خود در شهر فیلادلفیا و دانشگاه یوپن یا همان پنسیلوانیا در رشته مدیا را قلمی کرده.
 نویسنده از زیبایی و زشتی جامعه غربی بدون هواداری می‌نویسد. گاه مقایسه می‌کند عناصر علم و هنر غربی را با فلسفه هنر و علم در شرق و ایران.
بدون تعارف بهترین کتابی بود که امسال خواندم. کم پیش می‌آید کتابی را بلند بخوانم، اما همراهی خانم و مخصوصا پسرم باعث شد شب‌هایی را به صورت جمعی به خواندن دماوند از برج‌های منهتن بگذرانیم.
        

          نثر بسیار زیبا و روانی داشت و روایت به گونه‌ای خاص مخاطب رو با خودش به فیلادلفیا و واشنگتن دی‌سی و ... می‌برد.
از اینکه هم نقاط مثبت و هم نقاط منفی تحصیل در آمریکا بیان میشه، مخاطب حس خوبی به ادامه مطالعه پیدا میکنه
زیباترین بخش این سفرنامه، رفاقت و آشنایی با سایر مهاجران بود.
        

          بسیار خواندنی..نتیجه گیری ها و گفتگو ها و تجربه های کتاب واقعا خواندنی است.
        

          باسمه تعالی
خب من میخواستم که به مرور اینجا تکمیلش کنم ولی کتاب خیلی زود تموم شد. چندتا نکته در مورد این کتاب هست:
1. از لحاظ معرفی ساختارهای آموزشی آمریکا واقعاً نکات دسته اول و نابی داره؛ به خصوص وقتی با تجربیات نویسنده آمیخته میشه یا حالت مقایسه تطبیقی با کشور خودمون رو میگیره. از این جهت فوق العاده خوب بود.
2. نثر کتاب خیلی برای من جذاب نبود؛ به خصوص اینکه قبل ازاین کتاب، چمدانهای باز رو خونده بودم و توقعم از قلم نویسنده بالا رفته بود. نویسنده محترم سعی کرده بودن که با همراه کردن چاشنی طنز، روایت رو شیرینتر کنند که در موارد معدودی واقعاً لبخند به لب آورد. طنز جلوه دادن بعضی کلمات در متن با گذاشتن علامت تعجب هم واقعاً جذاب نبود.
3. نویسنده محترم چون با پس زمینه فرهنگی هستند و در همین حوزه به تحصیل پرداختند، تحلیلهای فرهنگی جالب توجهی ارائه دادند؛ اما این رو در مورد مسائل اقتصادی نمیشه گفت و ضعف جدی قابل مشاهده هست.

در مجموع با توجه به کمبود روزنگاری به خصوص در مورد دانشجویان خارج از کشور، گزینه بدی برای مطالعه نیست.
        

          
نویسنده که سال ۸۸ برای ادامه تحصیل به امریکا رفته تجارب خودش از زندگی در انریکا رو نوشته.
سبک نوشتاری کتاب (برخلاف سفرنامه هایی ک از رضا امیرخانی خوندم) جوری هست که سبک داستانی غالب نیست و میشه گفت سفرنامه هست.
نویسنده فردی مذهبی هست و این باعث میشه زندگی در آمریکا از دید یک فرد مذهبی و مقید دیده بشه.
نقطه قوت کتاب طرز فکر بیطرف نویسنده هست،اینجوری نیست که همه چیز آمریکا یا ایران رو صرفا بد یا خوب بدونه.
خلاصه که اگر یه ادم مذهبی اومد گفت دارم به مهاجرت فکر میکنم اینو بدید بهش بخونه که با دید بهتری به مهاجرتش فکر کنه.
        

          این سفرمانه فوق‌العاده است...اگر نخبه علمیهستی و قصد سفر به آمریکا رو دارید حتما این کتاب رو مطالعه بفرمایید.
        

          این یک سفرنامه جذاب  است باتمام ریزبینی های خودش ،علی خسن زاده همشهری من جلوترازچاپش کتاب رادراختیارمن قرارداد ،بعدازمطالعه کلی لذت بردم  حتما مطالعه کنید
        

          مشکل کتاب این است که از زمان سفر و نگارش آن زیاد می گذارد و همین بعضی مسائل را لوس می کند.
خوبی اش هم این است که برای چندمین بار به این فکر کردم که گویا دین داری در خارج از ایران در مواردی بسیار سهل تر است تا در ایران.