نویسنده همان اکسیر زندگی را یادآوری میکند،زندگی کردن در لحظه؛ شاد بودن جایی که باید شاد بود و غمگین بودن تنها در جایگاه غم  ...آنقدر در مشغله های روزمره غرق میشویم که شاد بودن را یادمان می‌رود و آنجا که میبایست با تمام وجود قهقهه سر دهیم ناگاه خود را گریان میبینیم...
صد حیف که داریم زندگی کردن را فراموش می کنیم درست مثل دکتر کوچرانِ داستان.
        

          چیست زندگی؟ ماندن یا رفتن؟
چیست زندگی؟ نفس کشیدن یا نکشیدن؟
چیست زندگی؟ خندیدن یا گریه کردن؟
و چقدر زود، دیر می‌شود برای زندگی کردن...
داستان زندگی که میتونست بهتر باشه، میتونست جوانتر باشه، میتونست رنگارنگ باشه ولی...
اَمان از "ای کاش" های زندگی