این کتاب از همون ابتدا منو یاد این ضرب‌المثل انگلیسی انداخت
Don’t judge a man until you’ve walked a mile in his shoes.
تا با کفش‌های کسی راه نرفتی، راه رفتنش رو قضاوت نکن.

رمان جالبی بود ولی اعجاب انگیز نبود. معمولی بود.
شرح قدرت زنان بود، اینکه یک زن ساده و حتی رو به فروپاشی چطور به یک زن جسور تبدیل میشه. اینکه برای حل مشکلات بجای پاک کردن صورت مسئله و دست روی دست گذاشتن، باید تلاش کرد و دنبال راه حل گشت. اینکه برای حل مشکلات باید گفت و گو کرد.
ولی شخصا با تعداد زیادی از قسمت های کتاب به هیچ وجه نمیتونستم ارتباط بگیرم. قسمت هایی که با فرهنگ ما تناقض داشت. و این تناقض انقدر شدید بود که یک جاهایی بنظرم اصلا جنبه‌ی اخلاقی درستی نداشت و نمیتونستم حق انجام یکسری کارهارو به کاراکتر بدم اونم صرفا بخاطر وجود یک سری شرایط...
        

          اتفاقا ساده و روان رخ میدهند، یجور ساده ای دلنشینه، روابط بین آدم ها و تغییر کردنشون و نحوه ی نگرششون به دوستی و... تفاوت آدما به نظرم خیلی دوست داشتنیه و نویسنده تو این کتاب تونسته به خوبی این تفاوت ها رو نشون بده 
حس خوب و آرامش ازش گرفتم :) 
        

          فهمیدم دیگه کتابهای انگلیسی و آمریکایی این قرن رو نمیتونم بخونم 
روحم رو اذیت می کنه فرهنگشون و نوشتن مستقیم از اون. 
برای خودشون حتما قشنگ و عادیه خوندن این کتابها
چون داره زندگی های خودشون رو در قالب یه روایت قشنگ و جدید میگه 
ولی برای ماها که با فرهنگ دینی و اخلاقی بزرگ شدیم سخته وارد شدن این فرهنگ حتی به ذهنمون در قالب یک رمان 
        

          این کتاب جسارت زنان رو در کنار ضعف هاشون نشون میده.
نشون میده یک زن ساده چطور برای گرفتن حقش به یک ادم جسور و با سیاست تبدیل میشه
        

          برایم جالب بود که زندگی ،انقدر پیچیدگی و تجربه های مختلف به ادم میدهد تا بالاخره برسد به ان شخصیت محکم و رشد یافته..
گاهی به واسطه ی جَوی که در آن  هستیم دیدگاه و روابطمان تغییر میکند حال در راستای مثبت باشد یا منفی..
قصه ی کفشهایش هم از این دسته بود، زنهایی که خیلی اتفاقی کنار هم قرار می‌گیرند و با وجود تفاوت هایی که دارند کم کم سازگار می‌شوند و مأوایی هستند برای هم🍃...
و در آخر می‌دانند ارزش و شخصیتشان به چه چیزیست✨️..