خارج از بحث های سیاسی و استعاره هایی که نویسنده برای چاپ کتابش مجبور بوده ازش استفاده کنه،ماجرای بکارت ماریان برام خیلی جالب بود، رفتارش در مواجهه با شرایط پیش آمده و روندی که برای زندگی درپیش میگیره‌. از نظر فنون نویسندگی هم تا جایی که در خاطرم هست،اولین رمانیه که با زاویه دید اول شخص جمع(ما) خوندم هرچند تو فصل اخر زاویه دید راوی تغییر میکنه و تبدیل میشه به اول شخص مفرد(من). به نظرم انتخاب هوشمندانه ای هست برای نشون دادن ما به مثابه ی عوام جامعه،مردم عادی، در مقابل خواص و سیاستمداران.
ماریان هم نماد قربانیان سیاست های حکومت کمونیسته.انسان هایی که قربانی هستن و با سکوت خودشون سعی میکنن همه چیز در ارامش سپری بشه و در اخر دست به کاری میزنن غیر معمول ،انسان های منفعل که دیگران رو درگیر ماجرای خودشون میکنن و در آخر فرار میکنن.
        

          اسماعیل کاداره نویسنده‌ی آلبانیایی در این کتاب برای انتقاد به اخلاق جامعه‌ی کمونیستی سوسیالیستی از داستان زنی به نام ماریان استفاده کرده. ماریان که به خاطر خوندن یک شعر با مضمون عاشقانه در حضور یک مرد مورد هجوم تهمت و قضاوت‌هایی قرار می‌گیره که زندگیش رو تا لبه‌ی نابودی پیش می‌بره.ه

قسمتی از کتاب که پشت جلد چاپ شده:
توطئه‌ای که علیه ماریان راه افتاده بود ظاهراً می‌بایست بی‌وقفه ادامه پیدا می‌کرد. اما پس از مدتی علائم سستی در آن دیدار گشت. حس میشد که بدی برای تداوم پیشرفت خود به محرکی تازه نیاز دارد، فکر میکردیم حالا که به هدف خود رسیده است نیاز دارد نفسی تازه کند، اما اشتباه می‌کردیم.

پ.ن: اسماعیل کاداره دیروز در سن هشتاد و هشت سالگی این جهان رو بدرود گفت
        

          داستان خیلی عجیبی بود. با استعاره‌ها و تلمیح‌های سیاسی اجتماعی.
ناگهان شایعاتی درمورد یک دختر جوان به اسم ماریان به وجود میاد، به سوءظن و تحقیق و دادگاه کشیده می‌شه و سرنوشتی عجیب و روایتی عجیب‌تر رو رقم می‌زنه...

پ.ن: ترجمه خیلی خوبی داشت بنظرم، و من هیچ مشکل ویرایشی و نگارشی‌ای در کتاب ندیدم. از خوندن کتاب به این تمیزی لذت بردم واقعاً. :)) با تشکر از نشر چترنگ :))