آنچه به گستردگی درباره ی موضوع پرسشگری گفته شده، بر این متمرکز بوده است که معلمان چگونه می پرسند و دانش آموزان چگونه به آن ها پاسخ می دهند. چیزی که اغلب در این میان نادیده گرفته می شود، پرسشگری دانش آموزان است؛ این که پرسشگری فی نفسه هدفِ تربیتی ارزشمندی است.ایده ای که در این کتاب تبیین شده است ناظر به یک نظریه ی تربیتی است که در آن پرسشگری، قابلیت و ظرفیتِ فاخری است که دانش آموزان در فرایند تربیت کسب می کنند. از منظر این نظریه، تربیت به معنای پرکردن حافظه ی کودکان با مجموعه ای از معلومات و اطلاعات نیست، بکه بارآوردن افرادی با ذهن پرسشگر و جست وجوگر است. پرسیدن ویژگیِ مهم کودکان است. نباید اجازه داد این ویژگی در سایه ی رویکرد سنتی حاکم بر مدارس، شفافیت و درخشندگی خود را از دست بدهد، بلکه باید کوشید پرسشگری کودکی به پرسشگری بزرگسالی تحول یابد. اگر کودکان فرصت آموختن پرسشگری را در کودکی از دست بدهند، در بزرگسالی افرادی رام و خالی از پرسش خواهند بود.