یکی از عجیب‌ترین کارهای ایبسن بود که شباهتی به هیچکدوم از کارهای دیگه‌ش نداشت! تنها چیزی که ذهن من رو خیلی مشغول کرده بود، اینه که مثل نمایشنامه‌ی «پرنده‌ی آبی»، این نمایشنامه چطور روی صحنه اجرا خواهد شد! صحنه‌های پرشمار، دکورهای متنوع و عناصر فانتزی دخیل، مثل صحبت کردن برگ و شبنم و... یا نقش داشتن یک گربه! برخی نمایشنامه‌ها برای خواندن نوشته می‌شن و می‌شه عدم توانایی اجراشون رو درک کرد، اما این نمایشنامه برای اجرای صحنه‌ای نوشته شده و بارها نیز اجرا داشته! 
در کنار همه‌ی این‌ها، از ترجمه‌ی استاد بهزاد قادری هم نباید گذشت... من نسخه‌ی سابق پرگنت رو خوندم که انتشارات قطره چاپ کرده بود، و نه نسخه‌ی جدیدتری که با همین ترجمه انتشارات بیدگل چاپ کرده، اما شاید اگر تحقیقات و کنجکاوی آقای قادری نبود، فهم این نمایشنامه برای یه خواننده‌ی ایرانی ناممکن می‌شد.
        

          نمایشنامه «پـر گینت» (Peer Gynt) از هنریک ایبسن، نمایشنامه‌نویس نروژی قرن نوزدهمه. این اثر ۱۸۶۷ نوشته شده و ترکیبی از رئالیسم، فانتزی، اسطوره و طنز تلخه، و منتقدان اونو پیچیده‌ترین و شخصی‌ترین اثر ایبسن می‌دونن.

خلاصه‌ی داستان اینجوریه که:
پر گینت، یه مرد خیال‌پردازه، و در روستایی در نروژ زندگی می‌کنه. اون همیشه از واقعیت فرار می‌کنه، دنبال رویاها و فانتزی‌های خودش می‌ره. کلا آدمیه که مدام از مسئولیت‌پذیری فرار می‌کنه، به قول معروف، همیشه راه آسون رو انتخاب می‌کنه و هیچ‌وقت واقعا با خودش و زندگی‌اش نمیخواد روبه‌رو شه. توی داستان، اون از نروژ بیرون میره، وارد ماجراهای عجیب و غریبی می‌شه (مثل ملاقات با غول‌ها و پادشاه ترول‌ها، سفر به آفریقا و...) اما در نهایت، پیر و تنها برمی‌گرده به زادگاهش و آغوش عشق اولش.

این اثر کلاسیک، با زبانی شاعرانه و ساختار غیرخطی‌ش، تصویری عمیق از انسان مدرن ترسیم می‌کنه، انسانی که می‌خواد «کسی» باشه، اما همیشه از حقیقت فرار می‌کنه و اراده نداره.
طنز، خیال، فلسفه، و اسطوره توی این نمایشنامه در هم تنیده شده‌ تا یه اثر خیره‌کننده خلق کنن.
پر گینت یه‌جور ضدقهرمانه چون در حالی‌که نمایشنامه‌های اون دوره (قرن نوزدهم) پر بودن از قهرمان‌هایی با هدف و اخلاق، پر گینت بی‌هدف، ترسو و دروغ‌گوعه. ایبسن آگاهانه از کلیشه‌ سفر قهرمان فاصله می‌گیره و یه "هیچ‌کسِ درون‌گرا" می‌سازه.

جالبه که این اثر برخلاف خیلی از نمایشنامه‌های ایبسن، بیشتر به نظم نزدیکه تا نثر. ایبسن اون رو در قالب شعر منظوم نوشت و اصلاً اولش قرار نبود روی صحنه بره، بلکه بیشتر یه اثر ادبی بود. ولی بعدها با موسیقی مشهور ادوارد گریگ (Edward Grieg)، که براش یه سری قطعه‌ سمفونیک نوشت (مثل «در تالار پادشاه کوهستان»)، روی صحنه هم اومد، تبدیل به یکی از اولین نمونه های تاتر‌موزیکال و حسابی مشهور شد.
قطعه‌ «در تالار پادشاه کوهستان»  الان توی کارتون‌ها، تبلیغات و حتی فیلم‌های ترسناک استفاده می‌شه که یه جور موسیقی تعقیب دیوونه‌ کننده‌ست.
.........
هفتمین نمایشنامه چالش همخوانی هفت‌روز‌هفت‌نمایشنامه