همیشه این موقع از سال، انگار کتاب چنگی به قلب آدم می اندازد و برای نمی دانم چندمین بار آدم را وادار به خواندن می کند. البته خواندن نه، گوش دادن!
هر بار که پای این شعر می نشینم، حرف های تازه ای میشنوم! 
قلم شاعر، پر از کلامِ جان نشین است. روحشان قرین رحمت 



 باد با خود این صدا را برد
و صدای او به سقف آسمان ها خورد
باز هم برگشت:
«هست آیا یاوری ما را؟»