از کتاب حاضر میتوان به عنوان جلد دوم کتاب «درآمدی بر بینامتنیت»نام برد.در حقیقت،بدون این جلد،موضوع بینامتنیت در جلد نخست ناقص باقی می ماند.این مسئله از این جهت مهم و اساسی به نظر میرسد که برخی از محققان،به ویژه در ایران بر این باورند که رویکرد بینامتنیت و به طور کلی نشانه شناسی با افول ساختارگرایی به پایان خود می رسد.از نظر این عده،نشانه شناسی و به ویژه نشانه شناسی بینامتنی چنان با ساختارگرایی عجین شده که سرنوشتشان به هم پیوند خورده است.در نتیجه با پایان ساختارگرایی،نشانه شناسی بینامتنی نیز به پایان خویش نزدیک میشود.
اما کتاب حاضر این فرض را نفی میکند و برای این ادعا چندین رویکرد را مورد بررسی قرار میدهد.بینامتنیت در دوره پساساختارگرایی پوست اندازی کرده و کاربردهای تازه ای پیدا میکند.در این جلد کوشش شده است در ادامه موضوع بینامتنیت به دوره پسن پرداخته شود.در حقیقت،رابطه میان جلد نخست و جلد حاضر،رابطه ای طمانی-کرونولوژیک- نیز هست.زیرا جلد دوم در جلد پیشین هستند.
این کتاب به ویژه قسمت دوم آن نشان میدهد که بینامتنیت پس از ساختارگرایی نه فقط پایان نیافته است بلکه به طور گسترده در بسیاری از رویکردها جا یازنموده و بخشی مهم از نظریه ها و رویکرهای متاخر تر شده است.